Ἔχοντες μεθ’ ἑαυτῶν ἄνθρωπον, ἀνήκοντα εἰς γένος ἰσχυρὸν καὶ ἀμέτοχον, οὐδένα διέτρεχον κίνδυνον. Οἱ ἐχθροὶ ἀπεῖχον αὐτῶν, σεβόμενοι τον ξεβγαλτὴν, τὸν παρέχοντα αὐτοῖς προστασίαν, ἕτοιμον δὲ νὰ θεωρήσῃ πᾶσαν κατ’ αὐτῶν προσβολὴν ὡς ἰδίαν ὑπόθεσιν, ἐνδιαφέρουσαν ἀμέσως τὸ γένος του. Τὰ γένη, ὡς ἐννοεῖται, εἰσὶν ἐθνάρια καὶ ἀκολουθοῦσιν εἶδος διεθνοῦς δικαίου.
Διὰ τοιούτων λοιπὸν μέσων τὸ γένος τοῦ ἄνω χωρίου ἀπέφυγε τὰ φονικὰ δυστυχήματα. Ὁ πόλεμος, ἐπὶ ἱκανὸν χρόνον διατηρηθείς, διεκόπη ὁριστικῶς, ἀλλ’ ἡ ἔχθρα ἐξηκολούθησε, καὶ οἱ ὀφείλοντες αἷμα, ἐφυλάσσοντο ἐπιμελῶς, μένοντες οἴκοι κατάκλειστοι. Τῶν παθῶν βαθμηδὸν πραϋνομένων ἐπεδείκνυον ταπείνωσιν καὶ μεταμέλειαν, ἐπεδίωκον δὲ τὸ ψυχικόν, ἤτοι τὴν συγγνώμην καὶ τὴν συμφιλίωσιν. Ἀλλὰ τὰ πάθη δαμάζει φύσει ὁ χρόνος καὶ οἱ συγγενεῖς τοῦ φονευθέντος δαμασθέντες ὑπὸ τοῦ χρόνου καὶ τῶν παθημάτων, τῶν ζημιῶν καὶ τῶν κακουχιῶν, ἐτρέποντο ἠρέμα πρὸς τὸν τελικὸν συμβιβασμόν. Εἴθισται δὲ παρὰ τοῖς Μανιάταις νὰ χαρίζωσιν εἰς τοὺς φονεῖς τὸ αἷμα καὶ νὰ συγχωρῶσι μετὰ πάροδον χρόνου τὰ ἐγκλήματα πειθόμενοι εἰς τὰς φιλικὰς συμβουλὰς καὶ τὰ θρησκευτικὰ παραγγέλματα. Ὁ φόνος δὲν ἀτιμάζει τὰ γένη οὐδὲ κρίνεται συγγνώμης ὁ φονεὺς ἀνάξιος ὡς ὁ ὑβριστὴς τῆς τιμῆς ἐν τῷ προσώπῳ γυναικός. Συγχωροῦσιν ἑπομένως τὸν φονέα καὶ κάμνουσι τὸ ψυχικὸν συγγνώμης πρωτότυπον καὶ ἄκρως περίεργον. Ἀφ’ οὗ οἱ ἱερεῖς καὶ τὰ μεσάζοντα γένη ἐπιτύχωσι συμβιβασμόν, οἱ συγγενεῖς τοῦ φονέως, αὐτοῦ ἡγουμένου προσέρχονται ἐν ἡμέρᾳ ἑορτῆς εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ φονευθέντος, φοροῦντες πενιχρὰ ἐνδύματα, τεταπεινωμένοι, σιωπηλοί, κομίζοντες ἄρτον, οἶνον καὶ κρέας, ἑπόμενοι δὲ τῶν φίλων τῶν μεσολαβούντων καὶ τῶν ἱερέων. Ἐκεῖ συναντῶσι τοὺς ἐχθροὺς αὑτῶν συνηθροισμένους, ἄοπλοι πρὸς ἀόπλους, χαιρετῶσιν αὐτούς ταπεινῶς, ζητοῦσι δὲ συγχώρησιν καὶ λήθην τῶν ἡμαρτημένων. Ὁ φονεὺς, εἰσαγόμενος εἰς τὴν οἰκίαν, συναντᾷ πρὸ τῆς θύρας τὸν πατέρα τοῦ θύματος, ὅστις δακρύων φιλεῖ αὐτὸν εἰς τὸ μέτωπον καὶ τὸν καλεῖ υἱὸν, τὴν μητέρα, ἥτις τὸν καλύπτει διὰ τοῦ ἐνδύματος, συμβολικῶς ὑποδηλοῦσα διὰ τούτου
