αὐτοῦ καὶ τὸν ὁποῖον, ἀφοῦ διεφώτισαν περὶ τῆς ἀληθείας, ἐξηγήσαντες τὴν ἐπιγραφήν, εἶδον ν’ ἀναπνέῃ πλέον φαιδρὸς καὶ ἥσυχος, ν’ ἀνομολογῇ δέ, ὅτι θ’ ἀποθάνῃ πλέον ηὐχαριστημένος καὶ μὲ ἀναπεπαυμένην φιλοτιμίαν καὶ συνείδησιν.
Τὸ παράδοξον αὐτὸ καὶ πρὸ εἰκοσαετίας περίπου συμβὰν ἀνέκδοτον ἔσχεν ἐν τούτοις καὶ κρείτονα συνέπειαν. Κοινοποιηθέν, ἐγένετο ἀφορμὴ νὰ ληφθῇ ἡ δέουσα περὶ τοῦ ἐνεπιγράφου λίθου ἐπιμέλεια καὶ φροντίς. Μετ’ οὐ πολὺ ἀπεσπάσθη ἐκ τῆς βαθμίδος τοῦ ναοῦ καὶ κατετέθη τότε μὲν ἐν τῷ δημαρχείῳ, μετά τινα δ’ ἔτη ὕστερον εἰς τὸ καταρτισθὲν ἀρχαιολογικὸν μουσεῖον τῆς ἡμετέρας πόλεως.
- Ἄργος 1888.
Ἀφιεροῦται τῷ Κυρίῳ ⁂
Ζητω νὰ ἐξηγήσω ἐνίοτε πρὸς τίνα ἆρά γε ἀνεξιχνίαστον σκοπὸν ἡ πανσοφία τοῦ Δημιουργοῦ ἐπενόησε μερικὰ πράγματα ὅλως περιττὰ ἐν τῷ κόσμῳ τοὺς κώνωπας λ. χ., τοὺς βατράχους, τοὺς ἐπιταφίους ρήτορας, τὰς σκνῖπας καὶ τοὺς τοκογλύφους. Ἀλλ’ ὅταν ἰδίως συλλογίζωμαι, ὅτι πλὴν τούτων κατεσκεύασε καὶ τὴν ὁμοταξίαν τῶν φλυάρων, κινδυνεύω νὰ παραδεχθῶ, ὅτι πράγματι ὁ Δημιουργὸς παίζων ἢ χασμώμενος συνέλαβε τὸ μέγα σχέδιον τῆς δημιουργίας.
Ὀνομάσατέ τον, ὅπως θέλετε: φλύαρον, φλύακα, ἀργολόγον, γλωσσομανῆ, φλυαροκόπον, γλωσσογάστορα.
Ἀναντιρρήτως ὅμως εἶναι θηρίον ἀνήμερον.
Τὸν βλέπετε αἴφνης σπεύδοντα καθ’ ὁδὸν καὶ νομίζετε, ὅτι μεταβαίνει τίς οἶδε πρὸς τίνα σοβαρὰν καὶ ἐπείγουσαν ἐργασίαν.
