Δημήτριος Κ. ΒαρδουνιώτηςΜεχρι πρὸ εἴκοσι περίπου ἐτῶν διεσώζοντο ἀκόμη τὰ ἴχνη παραδόξου τινὸς δημώδους πλάνης, καθ’ ἣν ἐνομίζετο, ὅτι δῆθεν ἦτο παράδοσις αἰώνων, ἀναγεγραμμένη ἐν ἀρχαίᾳ ἐπιγραφῇ καὶ τῆς ὁποίας τὸ κῦρος ἦτο συνεπῶς ἀναμφισβήτητον, ὅτι οἱ Ἀργεῖοι εἶνε ἐντελῶς μωροί!
Θὰ σᾶς διηγηθῶ τὸ ἀνέκδοτον καὶ θὰ γελάσητε, ἐλπίζω, πολύ, ὅπως ἐγέλασαν καὶ πάντες, ὅσοι ἐγνώρισαν αὐτό, διότι εἶνε κωμικώτατον. Εἶνε δ’ ἐκ τῶν ἀλλοκότων ἐκείνων ἰδεῶν, ἃς παράγει ἐνίοτε παρὰ τῷ λαῷ ἡ ἀμάθεια καὶ ἡ ἁπλότης καὶ τῶν ὁποίων ἡ προέλευσις καὶ αἱ τύχαι εἶνε ἄγνωστοι καὶ ἀκατανόητοι.
Μικρὸς κύκλος φίλων διήρχετο ἐνταῦθα ἡδέως ὥρας σχολῆς κατά τινα χρυσήλιον τοῦ χειμῶνος ἡμέραν ἐξ ἐκείνων, αἵτινες καθιστῶσι θελκτικώτατον τόν, φύσει ὡραῖον, Ἀργολικὸν ὁρίζοντα. Εἰς τὴν συναναστροφὴν δὲ αὐτῶν προσῆλθεν ἀγαθός τις, ἀφελὴς ὅμως ὀλίγον καὶ ἀμαθής, γέρων, ὅστις καὶ ἀνεμίχθη εἰς τὴν συνδιάλεξιν νεοελληνικῷ τῷ τρόπῳ.
Ἐθαύμαζον διὰ μυριοστὴν φορὰν τὸ κάλλος καὶ τὸ γλυκύτατον θάλπος τοῦ ἡμετέρου ὁρίζοντος, πρὸς ὅν, λέγουν, δύνανται ν’ ἁμιλ-
