’ς τὸ κομπόδεμα, νὰ δουλέψω κ’ ἐγὼ νὰ μὴ ξοδέψω τίποτα ἀπ’ τοὺς μισθούς μου καὶ τοῦ χρόνου νὰ στεφανωθοῦμε.
— Ἂς εἷνε· εἶπεν ὁ Γκιουζέπος.
Ἡ Τριανταφυλλιὰ ἀπὸ τὴν ἑσπέραν ἐκείνην ἐπῆρε τὰ πράγματα ὑπὸ σοβαρὰν ἔποψιν· ὅλη ἡ δυστυχία τῆς ἀδελφῆς της διήρχετο πρὸ τῶν ὀφθαλμῶν της καὶ συνέσφιγγε τὴν καρδίαν της· ἔφριττεν ἀναλογιζομένη ὅτι ὁ βίος της ὅλος ἠδύνατο νὰ διέλθῃ μὲ πεῖναν καὶ δάκρυα καὶ ἐσκέπτετο ἤδη ὡς οἰκοκυρά, ὑπολογίζουσα, προπαρασκευάζουσα, ἐπιβλέπουσα μακρόθεν τὸν Γκιουζέπον μετ’ ἐνδιαφέροντος συζύγου.
Ἀλλ’ ὁ Γκιουζέπος διατί ἔπαυσε κατὰ μικρὸν νὰ βλέπῃ τὴν Τριανταφυλλιάν; Διότι ἡ καρδία τοῦ Γκουζέπου δὲν ἠγάπα τὰς ἀναβολάς, διότι ὁ ἔρως του ἦτο ἀνυπόμονος, ἐλαφρὸς καὶ πτερυγίζων καὶ ἡ αἴφνης ἀναφανεῖσα σοβαρότης τῆς Τριανταφυλλιᾶς τὸν ἐπτόησε.
Εἰς ἄλλην συνοικίαν ἀντήχει τώρα ἡ γλυκεῖα φωνὴ τοῦ ὑποδηματοποιοῦ τραβαδούρου, δι’ ἄλλους ὀφθαλμοὺς ἐκτενίζετο ἡ στίλβουσα χωρίστρα του· καὶ μίαν ἡμέραν ἡ Τριανταφυλλιὰ μανθάνει ὅτι ὁ Γκουζέπος ὑπανδρεύεται!…
Ἡ σφοδρὰ λύπη τὴν ὁποίαν ᾐσθάνθη, τὰ πικρὰ δάκρυα τὰ ὁποῖα ἔχυσε, προήρχοντο ἆρά γε ἀπὸ γυναικεῖον πεῖσμα διότι εἶδεν ἑαυτὴν περιφρονηθεῖσαν ἀντὶ ἄλλης ἢ διότι ἠγάπα τὸν ἄπιστον μὲ ὅλον τὸ πῦρ τοῦ πρώτου ἔρωτος;
Εἰς τὸ μαγειρεῖον, εἰς τὸ πλυσταρεῖον ἐστέναξε ψιθυρίζουσα:
— Δὲν ἔχω τύχη, ἡ ἄμοιρη!
Καὶ ὅμως εἶχε τύχην, τὴν ὁποίαν ὅλοι οἱ ἀναγνῶσται τοῦ Ἡμερολογίου θὰ ζηλεύσουν. Ἡμέραν τινὰ ὁ παραφέντης της Α* (ἐπαναλαμβάνω ὅτι ἡ ἱστορία αὕτη εἷνε ἀληθὴς ἀπ’ ἀρχῆς μέχρι τέλους) καλεῖ τὴν Τριανταφυλλιὰν εἰς τὸ γραφεῖόν του.
— Τριανταφυλλιά, τῇ λέγει, ἐκέρδισες τὸ λαχεῖον τῆς Τραπέζης, ἐκέρδισες τὸν πρῶτον ἀριθμόν, ἑβδομῆντα χιλιάδες χρυσᾶ φράγκα.
Ἡ Τριανταφυλλιὰ ἔμεινεν ἐνεά· ἐνόει ἀμυδρῶς ὅτι εὐτυχία τις, μεγάλη εὐτυχία τὴν εὗρε, ἀλλὰ δὲν εἶχε πλήρη ἀντίληψιν αὐτῆς· ἦτο παραζαλισμένη ὡς νὰ τὴν εἶχον κτυπήσῃ κατὰ κεφαλῆς ἐντὸς σάκκου τὰ ἑβδομηκοντακισχίλια ἐκεῖνα φράγκα.
Ὁρμεμφύτως μόνον ᾐσθάνετο θαυμασμόν τινα πρὸς τὸν ἄν-
