Ἡ κ. Ξυλαράκη. — Νὰ φύγωμεν τότε.
Ὁ κ. Ἰσίδωρος ἰδίᾳ μετ’ εὐχαριστήσεως. — Ὅταν λέγω ἐγὼ ὅτι δὲν πρέπει νὰ ὑπάρχῃ συνεννόησις!
Ἡ κ. Ξυλαράκη. — Λέγομεν καὶ τοῦ Μαλσταμίδου νὰ ἔλθῃ νὰ φάγῃ μαζῆ μας.
Ὁ κ. Ἰσίδωρος ἔκπληκτος. — Αἴ;
Ἡ κ. Ξυλαράκη. — Εἰς τὸ σπίτι· κάτω.
Ὁ κ. Ἰσίδωρος ἰδίᾳ, μετὰ δυσαρεσκείας. — Ἡ συνεννόησις ὑπάρχει!
Ἡ κ. Ξυλαράκη ἀφελῶς. — Καὶ ἔτσι χωρὶς νὰ δείξωμεν τίποτε, βλέπονται καὶ ποιὸς ἠξεύρει…
Ὁ κ. Ἰσίδωρ. διαπορῶν. — Βλέπονται;.. Βλέπονται;.. ποῖοι;..
Ἡ κ. Ξυλαράκη. — Ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ἡ Καλλιόπη.
Ὁ κ. Ἰσίδωρ. — Ἡ Καλλιόπη;.. τί σχέσιν ἔχει ἡ Καλλιόπη…
Ἡ κ. Ξυλαράκη. — Μά… καθὼς ἐνόησα πρέπει νὰ τοῦ πονῇ τὸ δοντάκι τοῦ Μαλσταμίδου.
Ὁ κ. Ἰσίδωρος. — Διὰ τὴν Καλλιόπην;
Ἡ κ. Ξυλαρ. — Ἀπὸ κἄτι ἄκραις μέσαις ποῦ μοῦ ἔλεγεν…
Ὁ κ. Ἰσίδωρος φαιδρυνόμενος. — Ὄχι δά!
Ἡ κ. Ξυλαράκη ἰδίᾳ. — Τὸ ἔχαψε!
Ὁ κ. Ἰσίδ. καθήμενος παρ’ αὐτῇ. — Γιὰ πές μου τί σοῦ ἔλεγεν;
Ἡ κ. Ξυλαράκη ἀναζητοῦσα τὰς λέξεις αὐτῆς. — Μά… ὅτι εἶνε πολὺ νόστιμη… ὅτι εἶνε ἡ μόνη νέα τῶν Ἀθηνῶν ποῦ τοῦ ἀρέσει… ὅτι τὴν εὑρίσκει εὐφυεστάτην…
Ὁ κ. Ἰσίδωρος περιχαρής. — Ἔτσι αἴ;.. Καὶ ποῦ τὴν εἶδεν;.. αὐτὴ σήμερον ἐβγῆκεν ἀπὸ τὸ σχολεῖον…
Ἡ κ. Ξυλαράκη. — Αἴ, καλὰ εἶσαι!.. Καὶ δὲν τὴν ἐνθυμεῖται πρὸ τεσσάρων ἐτῶν, ὅταν ἤρχετο εἰς τὸ σπίτι;
Ὁ κ. Ἰσίδωρος. — Τὴν ἐνθυμεῖται ἀπὸ τότε;
Ἡ κ. Ξυλαράκη. — Βέβαια… ἔπειτα κἄπου μοῦ ἔλεγεν ὅτι τὴν εἶδεν… εἰς τὰς ἐξετάσεις της νομίζω… καὶ εἰς ἐκείνην τὴν ἐκδρομὴν ποῦ ἐπῆγεν ὅλο τὸ σχολεῖον πέρυσιν…
Ὁ κ. Ἰσίδωρος. — Εἰς τὴν Καισαριανήν;
Ἡ κ. Ξυλαράκη. — Ναί, ναί, ἔτσι μοῦ φαίνεται… καὶ τὴν ἐθαύμασε μάλιστα διὰ τὸν χορόν της.
Ὁ κ. Ἰσίδωρος ἔνδακρυς σχεδόν. — Τὴν καϋμένην τὴν Καλλιόπην…
