ρέτισε διὰ τελευταίαν φορὰν, ὡς τὰ ἑαυτοῦ ὑπερήφανα οἰκόσημα.
Ἡμεῖς οἱ οὐχὶ ποιηταὶ, δηλ. ὁ κ. δήμαρχος, δύο διδάσκαλοι καὶ ἐγὼ, ἐστάθημεν ἐπὶ τῆς ἀνωτάτης σειρᾶς τῶν ἑδρῶν τοῦ θεάτρου, εἰς διαφόρους ἀποστάσεις. Ὁ ποιητὴς ἀνέβη εἰς τὴν ὀρχήστραν καὶ μὲ, οὐχὶ πολὺ ἐντεταμένην, ἀλλ’ εὔηχον φωνὴν, ἤρξατο ἀπαγγέλλων τοὺς μετὰ τὸν φόνον φοβεροὺς λόγους τῆς Κλυταιμνήστρας.
«Ἕστηκα δ’ ἔνθ’ ἔπαισ’ ἐπ’ ἐξειργασμένοις.
Οὕτω δ’ ἔπραξα, καὶ τάδ’ οὐκ ἀρνήσομαι,
Ὡς μήτε φεύγειν μήτ’ ἀμύνεσθαι μόρον.
Ἄπειρον ἀμφίβληστρον, ὥσπερ ἰχθύων,
Περιστιχίζω, πλοῦτον εἵματος κακόν.
Παίω δὲ νιν δίς· κἀν δυοῖν οἰμώγμασι
Μεθῆκεν αὐτοῦ κῶλα· καὶ πεπτωκότι
Τρίτην ἐπενδίδωμι, τοῦ κατὰ χθονὸς
Ἄιδου νεκρῶν σωτῆρος εὐκταίαν χάριν.
Οὕτω τὸν αὐτοῦ θυμὸν ὁρμαίνει πεσών·
Κακφυσιῶν ὀξεῖαν αἵματος σφαγὴν,
Βάλλει μ’ ἐρεμνῇ ψακάδι φοινίας δρόσου,
Χαίρουσαν οὐδὲν ἧσσον ἢ Διὸς νότῳ
Γανᾷ σπορητὸς κάλυκος ἐν λοχεύμασιν.
Ὡς ὧδ’ ἐχόντων, πρέσβυς Ἀργείων τόδε.
Χαίροιτ’ ἂν, εἰ χαίροιτ’, ἐγὼ δ’ ἐπεύχομαι.
Εἰ δ’ ἦν πρεπόντων ὥστ’ ἐπισπένδειν νεκρῷ,
Τἀδ’ ἂν δικαίως ἦν, ὑπερδίκως μὲν οὖν,
Τοσῶνδε κρατῆρ’ ἐν δόμοις κακῶν ὅδε
Πλήσας ἀρκίων, αὐτὸς ἐκπίνει μολών.» [1]
Ἑκάστη λέξις τοῦ Ἑλληνικοῦ κειμένου, εἰ καὶ δὲν κατενόουν αὐτὴν ἀμέσως, ἠκούετο σαφῶς ἐπὶ τῶν ἡμετέρων θέσεων. Πόσαι καὶ πόσαι γενεαὶ ἀνθρώπων ἐτάφησαν ἐν τῇ ὑφ’ ἡμᾶς πεδιάδι, ἀφ’ ὅτου ἐν τῷ θεάτρῳ τούτῳ τοῦ Ἄργους διὰ τελευταίαν φορὰν οἱ στίχοι ἐκεῖνοι ἐπλήρουν φρίκης τοὺς ἀκροατάς!
- ↑ Αἰσχύλου «Ἀγαμέμνων.» στιχ. 1379—1398.
