πόλιν, ἤκουσα γέροντα νὰ λέγῃ τῇ συζύγῳ του, «Ποῦ εἶσαι, καϋμένε Ὄθων.» Καθ’ ὅλην τὴν Ἑλλάδα, ἰδίως δὲ παρὰ τῷ κάτω λαῷ, ἀναφέρεται ἀκόμη καὶ σήμερον μέγας ἔπαινος περὶ τοῦ Ὄθωνος.
Τρία δύναταί τις νὰ ἰδῇ ἀξιοθέατα ἐν Ἄργει, τὸ μουσεῖον, τὸ θέατρον καὶ τοὺς χοροὺς τοῦ Πάσχα, ἐν μείζονι δ’ εὐκαιρίᾳ καὶ τὴν Λάρισσαν, ἀκρόπολιν τοῦ παλαιοῦ Ἀργείου ἄρχοντος.
Τὸ μουσεῖον εὕρηται ἔν τινι πενιχρᾷ οἰκοδομῇ. Εἶνε ὅμως καλῶς διατεταγμένον καὶ ἔχει μάλιστα ἀξιόλογον κατάλογον τῶν ἐν αὐτῷ, ἐκπονηθέντα ὑπὸ τοῦ ἐν Βερολίνῳ Ἕλληνος πρέσβεως κ. Ἀλεξάνδρου Ῥαγκαβῆ. Οἱ Ἀργεῖοι ἔχουσι μεῖζον αἴσθημα αὐταπαρνήσεως, ἢ οἱ Σπαρτιᾶται. Ἐν οὐδεμιᾷ ἰδιωτικῇ οἰκίᾳ εὑρίσκει τις ὀνομαστὸν ἔργον τέχνης τῆς ἀρχαιότητος. Πᾶν εὑρισκόμενον (κατ’ ἔτος δὲ νέον τι ἀνακαλύπτεται κατὰ τὰς ἀνασκαφὰς τῶν ἀγρῶν), προσφέρεται εἰς τὸ μουσεῖον· οὐδὲν δὲ πωλεῖται εἰς τὸ ἐξωτερικὸν ἐντεῦθεν. Οὐ μόνον ἀρχαιολογικῆς, ἀλλὰ καὶ τεχνικῆς ἀξίας ἔργον εἷνε ἡ καλῶς διατηρουμένη κεφαλὴ ἀνθηρᾶς κόρης, θελκτικὸν λείψανον ἀρχαίας ἑλληνικῆς τέχνης. Ἐκτὸς τούτων τὸ μουσεῖον ἔχει καὶ μίαν, ἐκπληκτικῶς ὡραίαν κεφαλὴν Μεδούσης ἐν μεγίστῳ ἀναγλύφῳ ἐπί τινος ἀσπίδος, ἔργον αὐστηρᾶς τέχνης. Οὐδὲν δὲ τῶν θησαυρημάτων τούτου τοῦ μουσείου κατέστη προσιτὸν εἰς εὐρύτερον κύκλον διὰ τῆς φωτογραφίας.
Ὑπὸ τὴν ὁδηγίαν τοῦ Ἀργείου ποιητοῦ καὶ δημοτικοῦ συμβούλου ἐπορεύθημεν εἰς τὸ ἀρχαῖον θέατρον τοῦ Ἄργους. Τὸ θέατρον μετὰ καλῶς διατηρουμένων σειρῶν ἑδρῶν κεῖται εἰς τοὺς πρόποδας ὅρους, κατασκευασθὲν ἐκ σκληρῶν πετρῶν εἰς βαθὺ τόξον. Εἷνε ἑκατὸν πόδας ὑψηλὸν ἐν καθέτῳ γραμμῇ, ἡ δὲ ἀπὸ τῆς ἀνωτάτης σειρᾶς τῶν ἑδρῶν μέχρι τῆς ὀρχήστρας κάτω ἀπόστασις ἀνέρχεται εἰς τριακοσίους πόδας. Ἀνήλθομεν μέχρι τῆς ἀνωτάτης βαθμίδος. Ὑφ’ ἡμᾶς ἦτο ἡ πόλις, ἀριστερὰ πλησίον ἡ ἀκρόπολις τῶν Ἀτρειδῶν, καὶ πέραν ἐπὶ λόφου, εἰς τοὺς πρόποδας δύο ὀρέων ὀξέων, αἱ Μυκῆναι. Δεξιὰ φαίνεται ἡ Ἀργολικὴ θάλασσα,
