μῶν τῶν ἐξ Ἀφρικῆς πειρατῶν, ἡ τῶν πόλεων θεμελίωσις καὶ ἀνάπτυξις ἀπεσύρετο ἐκ τῶν παραλίων εἰς τὰς πεδιάδας καὶ ἐκ τῶν πεδιάδων εἰς τοὺς λόφους. Ἡ Ναυπλία κατέστη ὁ λιμήν, εἰς ὃν, ἐκτὸς τῶν ἐκ Φοινίκης πειρατῶν, καὶ Φοίνικες καὶ Αἰγύπτιοι, εὐεργέται τῆς Ἑλλάδος, ἀπεβιβάσθησαν κατὰ πρῶτον. Τοῦτο δεικνύουσι παλαιαὶ ἀναμνήσεις, συνδεόμεναι μετὰ τοῦ Δαναοῦ, Κάδμου, Πέλοπος καὶ Κέκροπος. Μία φυλή, τολμηροτέρα καὶ ἐμπειροτέρα πολλῶν παραλιῶν, ἀγνώστων τοῖς Πελασγοῖς κατακτηταῖς καὶ θεμελιωταῖς ἐκ μεσημβρίας ἀπέβη εἰς τὴν χώραν, ἥτις εἷνε ἐνταῦθα, ὑπὸ τοὺς πρόποδας ἀμφοτέρων τούτων τῶν πετρωδῶν ἀκροπόλεων καὶ σχεδὸν ἀπέναντι τῶν Μύλων. Σήμερον ἐκτείνεται ἐκεῖ ἕλος ἀκριβῶς, ὡς καὶ κατὰ τὴν μυθικὴν ἐποχήν, ἔνθα ὁ Ἡρακλῆς ἐξηφάνισε τὸν δράκοντα τοῦ ἕλους, τὴν Λερναίαν Ὕδραν. Εἶτα οἱ Δαναΐδαι, οἱ Πελοπίδαι, οἱ Καδμεῖοι, οἱ Κεκροπίδαι κατέλαβον τὸν πρὸς βορρᾶν τῆς Ἀργολικῆς πεδιάδος Ἴναχον, κατέλιπον δὲ πανταχοῦ ἰσχυρὰς ἀκροπόλεις. Ὡς ἐν Τίρυνθι καὶ ἐν Μυκήναις, ἔφερον οὗτοι εἰς τὴν Ἑλλάδα, πλὴν τῆς οἰκοδομῆς τῶν πυραμίδων καὶ τῆς Σφιγγὸς δεδοκιμασμένας τέχνας ἐξεργασίας καὶ ἐπισωρεύσεως γιγαντιαίων πετρῶν. Ἐπειδὴ δὲ πρὸ πολλοῦ ἐλησμονήθη, ὅτι οὗτοι ἦσαν οἰκοδόμοι τῆς Τίρυνθος καὶ Μυκηνῶν τὰ ἀκατανόητα ταῦτα ἔργα ἀποδίδονται εἰς τοὺς ἀτορεύτους Κύκλωπας.
Ἐν τῇ νεωτέρᾳ ἱστορίᾳ τῆς Ἑλλάδος τὸ Ναύπλιον λίαν σπουδαίαν κατέσχε θέσιν. Ἐπὶ τοῦ Παλαμηδίου οἱ Τοῦρκοι ἐπὶ πολλοὺς μῆνας ἠμύνοντο ἀνδρείως κατὰ τῶν πολιορκούντων Ἑλλήνων μέχρις ὅτου τὴν 30 Νοεμβρίου 1822 παρεδόθησαν ἄνευ ὅρων. Ἔκτοτε τὸ Ναύπλιον δὲν περιέπεσεν εἰς χεῖρας τῶν Τούρκων, καὶ παρὰ τοὺς πρόποδας αὐτοῦ μετὰ καταστροφὴν μιᾶς χιλιετηρίδος ἀνέστη πάλιν ἐλευθέρα ἡ Ἑλλὰς ὑπὸ τὸν Κυβερνήτην Ἰωάννην Καποδίστριαν. Ἐνταῦθα ὁ ἀρχηγὸς τῆς νέας Ἑλλάδος ὑπεδέχθη ἐπισήμως τὸ πρῶτον τοὺς πρέσβεις τῶν μεγάλων δυνάμεων. Ἐνταῦθα κατὰ πρῶτον ἐδόθη τῇ γενικῇ ἱστορίᾳ κυβέρνησις συμπάσης τῆς Ἑλλάδος. Ἐν τῇ Ἀργολικῇ πεδιάδι περιήρχετο ἡ Ἑλληνικὴ ἐθνικὴ Συνέλευσις, κατὰ πρῶτον συγκληθεῖσα εἰς Ἄργος καὶ εἶτα
