[Ὁ ἐν Κωνσταντινουπόλει Ἑλλην. Φιλολογικὸς Σύλλογος παρασκευάζων πέρυσι τὰ τὴς εἰκοσιπενταετηρίδος του ἐν ὑπερηφάνῳ συναισθήσει τῆς ὑψηλῆς ἀποστολῆς του, (ἥτις ὅμως βεβαίως δὲν δύναται νὰ ἦναι ὑψηλοτέρα τῆς τοῦ Ἐθνικοῦ Πανεπιστημίου), περιέλαβεν ἐν ταῖς πανηγυρικαῖς αὑτοῦ ἑορταῖς καὶ ἐργασίαις τὴν μελέτην καὶ συζήτησιν σπουδαιοτάτων θεμάτων, ἅπερ προέβαλεν εἰς τὰ μέλη αὑτοῦ. Μόνον δὲ τοιαῦταί τινες ἐργασίαι δύνανται κυρίως νὰ ἐξάρωσιν ἑορτὰς πεντηκονταετηρίδων καὶ ἑκατονταετηρίδων ἐπιστημονικῶν ἱδρυμάτων. Ἓν τῶν τεθέντων ζητημάτων εἶναι καὶ τὸ ἐν ἐπικεφαλίδι ἀναγεγραμμένον, περὶ οὗ ἐπεστείλαμεν τῷ εἰρημένῳ Συλλόγῳ τὰ ἑξῆς]
χρῆσις λέξεων ἀορίστων ἢ γενικῆς τινος ἐννοίας ἐκφραστικῶν παράγει πολλάκις εἰς πολλὰς καὶ μεγάλας πλάνας· διὰ τοῦτο πρὶν εἴπωμεν ὀλίγας λέξεις περὶ τοῦ θέματος ὅπερ προτάσσεται, ἀπαραίτητον νομίζομεν νὰ ὁρισθῇ καὶ νὰ σαφηνισθῇ ἡ ἔννοια τῆς λέξεως φυσικῆς ὡς κατηγορουμένου τῆς ἀγωγῆς.
Ἤδη πρὸ πολλῶν αἰώνων ἐρρήθη τὸ «ὁμολογουμένως τῇ φύσει ζῆν,» ὅπερ παρερμηνευθὲν εἰς πολλὰς ἀτοπίας ἀπεπλάνησεν. Οἱ κυνικοὶ ἐνόμιζον ὅτι καὶ αὐτοὶ ἐφαρμόζουσιν ἐν τῷ κυνικῷ τῷ ὄντι βίῳ αὐτῶν τὸ ἀξίωμα τοῦτο. Καὶ εἷς δὲ τῶν μεγίστων τῆς παρελθούσης ἑκατονταετηρίδος φιλοσόφων, παιδαγωγῶν καὶ κοινωνιολόγων ὁ J. J. Rousseau ἐξήνεγκε τὴν περιώνυμον ἀλλὰ λίαν τολμηρὰν γνώμην ταύτην. «Tout est bien sortant des mains de l’Auteur des choses, tout dégénère entre les mains de l’homme.» (Emile, liv. I.)
Εἶναι ἀληθὲς ὅτι πολλάκις ὁ ἄνθρωπος διαστρέφει, διαφθείρει, χείρονα ποιεῖ τὰ καλὰ τῆς φύσεως ἢ τοῦ Δημιουργοῦ ἔργα. Ἀλλ’ ὅμως τίς δύναται νὰ διϊσχυρισθῇ
