ἡ ἐν Τήνῳ Εὐαγγελίστρια, νὰ μεταμορφώνῃ καὶ συμπληροῖ τὰς ἀσχημίας τοῦ ὡραίου φύλου, ὅταν τὸ ὡραῖον φῦλον συμπέσῃ νὰ ἦνε συγχρόνως καὶ ἀφορήτως μὴ ὡραῖον.
Τὰ θαύματα εἶνε ἀναγκαῖα πολλάκις, διότι τὸ ψεῦδος πάντοτε εἷνε γλυκὺ, ἐπαγωγὸν, θελκτικόν.
Καὶ ὅπως ἡ Μεγαλόχαρη τῆς Τήνου δανείζει χεῖρας εἰς τοὺς ἄχειρας, καὶ εἰς τοὺς χωλοὺς δύο, πολλάκις δὲ καὶ τέσσαρας πόδας, οὕτω καὶ ὁ Συρμὸς, ὁ ἐξ ἀποκαλύψεως οὗτος θεὸς τῶν νεωτέρων χρόνων, μεταβάλλει τὴν δυςμορφίαν εἰς κάλλος, δίδει ἀνατομικὴν εὐρυθμίαν εἰς τὰ κοῖλα καὶ γωνιώδη στήθη, χρῶμα ῥαδινὸν εἰς τὰς φλυκταινώδεις καὶ ὠχροπρασίνους παρειὰς, ἀνάστημα εἰς τὰς λιλιπουτείους, καὶ μορφὴν ἀνθρωπίνην εἰς ὅσας κατὰ λάθος, κοιμωμένου ἢ μεθύοντος τοῦ Δημιουργοῦ, παρειςέφρησαν εἰς τὸ ὡραῖον ἥμισυ τῆς ἀνθρωπότητος, ἐνῷ ἀμφιβάλλω ἂν θὰ ἦσαν δεκταὶ ἀκόμη καὶ εἰς τὸ ἡμέτερον ἄσχημον ἥμισυ, εἰς ὃ ἔχομεν τὴν τιμὴν ν’ ἀνήκωμεν καὶ ἡμεῖς, φίλτατοι ἀναγνῶσται.
Ἀλλ’ ὅταν ὁ Συρμὸς, μὲ τὴν μοχθηρὰν κακεντρέχειαν ἀπομάχου γεροντοκόρης, ἀγωνίζεται νὰ γελοιογραφήσῃ τὰς πράγματι ὡραίας, νὰ διαστρέψῃ τερατωδῶς τὴν εὐμέλειαν τοῦ σώματος, νὰ φορτώσῃ εἰς τὴν πλουσίαν καὶ ἀπέριττον κόμην τῇς βιτρίνιες τοῦ ἐμπορικοῦ τοῦ κ. Βουγᾶ καὶ ἐπὶ τῶν κανονικῶν γλουτῶν καλλισφύρου δεσποινίδος τὸν παθολογικὸν ἐκεῖνον ὅγκον τοῦ tournure, ἄξιον μόνον τῆς ἀνατομικῆς κοπίδος τοῦ κ. Ἀρεταίου, τότε ἐὰν δέν ἦνε τρελλὸς ἢ ἠλίθιος, ἀναμφιβόλως εἷνε ὁ ὠμότερος τῆς ὑφηλίου τύραννος, μ’ ὅλα τὰ ἐπιχειρήματα τὰ ὁποῖα θὰ μᾶς ἀντιτάξωσι βεβαίως αἱ ἐναντιοφρονοῦσαι, στηριζόμεναι ἄλλως τε μόνον ἐπὶ τοῦ.... ἐπικωλίου των.
Ἐννοῶ κἄποτε τὴν εὔρυνσιν τῶν στενῶν πραγμάτων, καὶ εἰμὶ σύμφωνος μετὰ τοῦ κ. Τρικούπη προκειμένου περὶ μεταρ-
