εἰλικρινῶς τὸν θάνατον αὐτοῦ. Τοιοῦτο δὲ κῦρος ἐπεῖχεν ἐν τῇ συνειδήσει τῶν συμπολιτῶν, ὥςτε ἡ γνώμη αὐτοῦ ἦν δόγμα ὁσάκις ἀνεφύοντο ἐσωτερικαὶ ἐν τῇ πόλει ἀνωμαλίαι. Ἡ παρουσία τοῦ ἀνδρὸς ἤρκει νὰ συγκρατῇ τὴν ἀπειλουμένην ἔστιν ὅτε δημοσίαν τάξιν. Ἐπὶ τῆς ἐποχῆς τῶν γνωστῶν Παρκερικῶν, καθ’ ἣν ἕνεκα τῶν ἐν τῷ λιμένι Σύρου προςωρμισμένων ξένων πλοίων τὰ πνεύματα ἑκατέρωθεν ἦσαν ἐξημμένα, ἠδυνήθη νὰ ἀποσοβήσῃ ἐπικειμένας ῥήξεις καὶ συμφοράς, διευκολύνας οὕτω τὴν δυςχερῆ θέσιν τῆς Κυβερνήσεως, ἐφ’ ᾧ καὶ ἐτιμήθη διὰ τοῦ παρασήμου τοῦ Σταυροῦ τοῦ Σωτῆρος, ὃν ἰδίᾳ χειρὶ προςήνεγκεν αὐτῷ ὁ βασιλεὺς Ὄθων κατὰ τὴν ἐν Σύρῳ μετάβασίν του. Ὁ βίος τοῦ Ἠλία Κεχαγιᾶ συνοψίζεται εἰς τοὺς τρεῖς τούτους ὅρους: ἐργασία, καθῆκον, ἀγάπη: ἀγάπη πρὸς τὸν οἶκον, τοὺς συμπολίτας, τὸ ἔθνος. Ἐπὶ τοιούτων βάσεων ἵδρυσε τὴν γλυκυτέραν εὐδαιμονίαν ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ, ἦν συνεπλήρωσε διὰ τοῦ εὐτυχοῦς γάμου του μετὰ τῆς συζύγου του Ζαχαρὼς ἐκ τοῦ ἐν Τήνῳ εὐγενοῦς οἴκου τῶν Νάζων, πρὸς μητρὸς δὲ ἐκ τῆς περικλεοῦς γενεᾶς τοῦ ἡγεμόνος τῆς Οὑγγρο-Βλαχίας Νικολάου Μαυρογένους, ἀμφοτέρων πολλὰς θυσίας αἵματος καὶ χρήματος προςενεγκόντων ὑπὲρ τοῦ ἔθνους. Οὕτω δὲ βιώσας ἐν ἀδιαλείπτῳ ἀρετῇ καὶ ἐργασίᾳ ἀπεδήμησεν εἰς Κύριον τὸν Δεκέμβριον τοῦ 1885, κληροδοτήσας τοῖς μὲν ἀπογόνοις αὑτοῦ ὄνομα σεβαστὸν, εἰς τὴν Ἀτμοπλοϊκὴν Ἑταιρίαν δεκαπλάσια τὰ κεφάλαια αὐτῆς, εἰς δὲ τὴν χώραν μίαν τῶν κοινωφελεστέρων ἐπιχειρήσεων.
Ὅταν ἀπὸ τῶν ὀχθῶν τοῦ Ἴστρου μέχρι τοῦ Ταινάρου ὑπὸ τοὺς ἐκραγέντας κεραυνοὺς τῆς ἑλληνικῆς ἐπαναστάσεως ἡ ἐλευθερία πυριφλεγὴς καὶ αἱμόφυρτος κρατοῦσα τὴν δάφνην τῆς δόξης καὶ τοῦ μαρτυρίου τὸν στέφανον, καὶ αἴρουσα ὑψηλὰ πρὸς τὸν οὐρανὸν τὸ θεῖον μέτωπον διήλαυνε τὰς ἑλληνικὰς χώρας, ὁ Γεώργιος Παράσχος, βρέφος ἔτι μόλις ἰδὸν τὸ φῶς τῆς ζωῆς, ἐλικνίζετο εἰς τὰ γόνατα πεφιλημένης μητρὸς καὶ ἐβαυκαλίζετο καὶ ἐγαλουχεῖτο ἐν Χίῳ ὑπὸ τὸν κρότον καὶ τοὺς παιᾶνας τοῦ πολέμου παρὰ τὰ ᾄσματα τῆς ἁρματωλικῆς ποιήσεως καὶ τοὺς σπαρακτικοὺς στόνους τῶν πρὸ τοῦ βωμοῦ τῆς πατρίδος σφαγιαζομένων θυμάτων. Ἀλλ’ ἐὰν δὲν ὑπῆρξεν ὁμήλικος καὶ συμπολεμιστὴς τοῦ Βότσαρη καὶ τοῦ Ὀδυσσέως Ἀνδρούτσου, ἐὰν δὲν ἠδυνήθη νὰ περικλείσῃ εἰς τὴν ἁβρὰν τότε χεῖρα τὸ λάβαρον τῆς
