Ἀπέναντι τῆς ἑνιαίας διευθύνσεως τῶν τουρκικῶν στρατευμάτων, ὁ ἑλληνικὸς στρατὸς ἀντέτασσεν δεδιχασμένην διεύθυνσιν, διότι ἦτο διῃρημένος εἰς δύο σώματα ἀνεξάρτητα, ἔχοντα κέντρα αὐτῶν τὴν Λάρισσαν καὶ τὰ Τρίκκαλα· ὁ διχασμὸς οὗτος δύναταί τις νὰ εἴπῃ ἀπολύτως, ὅτι ἦτο θεμελιῶδες στρατηγικὸν σφάλμα καὶ κατὰ τοσοῦτο μᾶλλον καθ’ ὅσον τὸ μεταξὺ Ζάρκου καὶ Κουτσοχέρου ἔδαφος, ὅπερ κυρίως ἠπειλεῖτο, ἦτο ἀπομεμακρυσμένον τῶν ἐνεργειῶν ἀμφοτέρων τῶν ἀρχηγείων, καὶ ἀπετέλει, οὕτως εἰπεῖν, οὐδετέραν ζώνην. Στρατὸς ὀλιγάριθμος, ἄνευ συγκοινωνιῶν συγκεντρωτικῶν πρὸς τὰ καίρια σημεῖα τῆς γραμμῆς ἣν ὑπερήσπιζε, ἠδύνατο ὑπὸ ἑνιαίαν διεύθυνσιν νὰ ἐπιτελέσῃ μᾶλλον συντεταγμένος καὶ ἰσχυρὸς τοὺς σκοποὺς αὐτοῦ.
Τῶν δύο ἀνεξαρτήτων στρατιωτικῶν σωμάτων αἱ ἐνέργειαι καὶ ἡ δρᾶσις ἔτεινον πρὸς τὴν Ἐλασσῶνα καὶ τὴν Δεσκάταν, ὅπερ ἦτον ὀρθότατον, διότι διὰ τῶν ἐπιχειρήσεων τούτων παρεκωλύετο ἡ πρὸς τὰ πρόσω προχώρησις τοῦ ἐχθροῦ, ἀλλ’ ὑπὸ τὸν ὅρον νὰ μὴ ἐπήρχετο διάσπασις πρὸς τὸ μέσον, ἥτις ἤθελε καταστήσει ἀνωφελῆ πᾶσαν ἐνέργειαν ἐπιβοηθητικήν. Ἡ συνοχὴ τῶν στρατευμάτων εἶναι ἡ πρωτίστη μέριμνα, καὶ ταύτης παραμελουμένης αἱ μεμονωμέναι ἐπιτυχίαι, ἂν ὑπάρξωσι τοιαῦται, οὐδὲν ὠφέλιμον παράγουσι.
Ἡ διάσπασις ἀφεύκτως ἤθελεν ἐπέλθει, διότι, ἐκτὸς ἑτέρων λόγων, τὰ ἡμέτερα στρατεύματα εἶχον σπουδαίαν ἀριθμητικὴν μειονότητα ὡς πρὸς τὸν ἐχθρὸν καὶ ὡς πρὸς τὸ μῆκος τῆς γραμμῆς, ἣν κατεῖχον, συνάμα δέ, ἕνεκεν ἐλλείψεως συγκοινωνιῶν ἐπαρκῶν καὶ καταλλήλων, αἱ συγκεντρώσεις πρὸς τὰ ἀπειλούμενα σημεῖα ἦσαν σχεδὸν ἀνέφικτοι· ἄλλως τε καὶ ἡ τακτικὴ διάταξις αὐτοῦ ἦτο πλημμελής, διότι ἐκ τῆς ἐκτεταμένης γραμμῆς ἀπὸ Μαλακασίου μέχρι Ζορμπᾶ αἱ δυνάμεις ἡμῶν ἦσαν διανενεμημέναι ἀνεπαρκῶς. Εἶναι ἀληθές, ὅτι ἡ ὀροθετικὴ γραμμὴ δυσχερῶς φυλάσσεται, οὖσα ὁλοκλήρως βατή, ἀλλ’
