αὑτῶν διασυρόμενα ἐν τῇ ὁσημέραι ἀναπτυσσομένη ἐν Ἀθήναις λιβελλοσιλλογραφίᾳ.
Ὄχι! μυριάκις ὄχι! δὲν ὑπάρχει ἐν Ἀθήναις ἡ μυστηριώδης ἐκείνη δύναμις, ἥτις θέτει εἰς κίνησιν ἁπάσας τὰς πρωτευούσας τοῦ κόσμου, ἡ μεγάλη ἐκείνη ἕλξις ἥτις ἐνασκεῖται ἐκ τοῦ κέντρου πρὸς τὰ ἀπώτατα ἄκρα ἑνὸς ἔθνους, ἡ κεντρόμολος τέλος δύναμις τοῦ πνεύματος ἐπὶ τῆς ὕλης ἐν ὅλαις αὐτοῦ ταῖς ἐκφράσεσι. Καὶ ὅμως ὑπάρχουσι πλεῖστοι πιστεύοντες, ὅτι αἰ Ἀθῆναι εἶναι μικροί Παρίσιοι!!
Ἀλλ’ ἐὰν αἱ Ἀθῆναι ἦσαν μικροὶ Παρίσιοι, τότε οἱ ἔξοχοι Ἕλληνες, ὁ Πανᾶς, ὁ Δαμασκηνός, ὁ γαμβρὸς τοῦ μεγάλου Ῥενὰν, ὁ Ψυχάρης, ὁ Σάθας, ὁ Βικέλας καὶ τόσοι ἄλλοι, δὲν ἠδύναντο ἆρα νὰ ἐγκαταλείψωσι τοὺς μεγάλους Παρισίους, ἔνθα διαπρέπουσι, διὰ νὰ ἐγκαθιδρυθῶσιν εἰς τοὺς μικροὺς, ἔνθα ἠδύναντο νὰ θεοποιῶνται;
Τί νὰ εἴπωμεν περὶ τῶν προξενικῶν ἐκείνων ὑπαλλήλων, οἵτινες παυόμενοι ὑπὸ φρενοτρόπου κυβερνήσεως, προτιμῶσι νὰ ἀσπασθῶσι τὸ ἐμπορικὸν στάδιον, εἰς ὃ ἀναπτύσσοντες τὴν ἑλληνικὴν ἰδιοφυΐαν διακρίνονται καὶ ἀποκαθιστάμενοι ἐν τῇ ξένῃ ἐκπατρίζονται;
Δὲν θέλω νὰ ἀναφέρω κατ’ ὄνομα πολλοὺς ἐν Εὐρώπῃ Ἕλληνας σπουδαστάς, οἵτινες μετὰ τὸ πέρας τῶν σπουδῶν των, ἀναλογιζόμενοι ὅτι μετὰ τὴν Ἐδὲμ τῶν μεγάλων εὐρωπαϊκῶν κέντρων ὀφείλουσι νὰ ἐπανακάμψωσιν εἰς τὴν Κόλασιν τοῦ ἀτερποῦς καὶ χαμαιζήλου ἡμῶν βίου, ἀναγκάζονται νὰ ἐγκαταλίπωσιν αἰωνίως τὰ πάτρια ἐδάφη! Ἐγνώρισα κάλλιστον ἐν Βερολίνῳ Ἕλληνα, τὸν Ἰωάννην Μητσοτάκην, ὅστις σπουδάσας τὴν ἰατρικὴν ἐπὶ πολλὰ ἔτη καὶ λαβὼν ὑπ’ ὄψει τοὺς ὅρους ὑφ’ οὓς αὕτη ἐν Ἑλλάδι ἐξασκεῖται, προετίμησε νὰ διαμένῃ αὐτόθι διὰ τῶν συγγραφῶν του τὰ πρὸς τὸ ζῆν προσποριζόμενος.
Δύναμαι λοιπὸν μετὰ τὰ ἀνωτέρω νὰ σοὶ ἀπευθύνω τὴν ἐρώτησιν: Ποῦ κεῖται ἡ Ἑλλάς;
Ποῦ λοιπὸν κεῖται ἡ Ἑλλάς, ἀφ’ οὗ οἱ καλλίτεροι, οἱ εὐφυέ-
