συναρπάζουσι τὰ αἰσθήματα, ὡςεὶ μιᾶς καὶ τῆς αὐτῆς ἀδιασπάστου οἰκογενείας. Ὁ γάμος ἐκεῖ ἐμπνέει ἐξίσου τὸ αὐτὸ ἠθικὸν ἐνδιαφέρον, τὴν αὐτὴν συγκίνησιν καὶ ψυχικὴν διάθρυψιν. Ἡ χαρά δὲν ἀκτινοβολεῖ μόνον εἰς τὸ πρόσωπον τῆς νύμφης, ἀλλ’ ἀντανακλᾶται, ὡς τὸ φῶς ἐπὶ διαφανοῦς κρυστάλλου, εἰς ὅλων τῶν νεανίδων τὰς ἐπιχαιρούσας μορφάς. Οἱ νέοι τοῦ χωρίου συνεορτάζουν ἀπὸ καρδίας μετὰ τοῦ ὀλβίου νυμφίου καί τὸ χωρίον ὅλον ἐπιχαίρει καί διαθρύπτεται καὶ ἐπιβοᾷ ἐν ᾄσμασι, θυμηδία καὶ ἀμερίστῳ ἀγαλλιάσει.
Ἀλλ’ ἐδώ, σᾶς παρακαλῶ, ἐν Ἀθήναις, ὅπου ἡ μίμησις καὶ ἡ ὑποχρέωσις αὐξάνει τὸν γαμήλιον κύκλον ἀδιαφόρων καὶ ὀχληρῶν προςκεκλημένων, τίς ἡ ἀνάγκη, τίς ὁ λόγος, νὰ ἐκθέτῃς τὴν ποιητικωτέραν φάσιν τοῦ βίου σου εἰς τὰ σκώμματα, τὰ σχόλια, τὰς μικρολόγους ἐρεύνας καί τὰς δηκτικὰς ἐπικρίσεις ἀνθρώπων ξένων ὡς ἐπὶ τὸ πολύ, γνωστῶν μόνον διὰ τῆς ἀνταλλαγῆς τῶν ἐπισκεπτηρίων, οἱ ὁποῖοι ἀντὶ νὰ διαμοιρασθῶσι μετὰ σοῦ τὴν ἄρρητον σου εὐδαιμονίαν, ζητοῦσι νὰ ἀνακαλύψωσιν ἂν ἦνε σωστὴ ἡ προὶξ ἢ οἱ ὀδόντες τῆς νύμφης, ἢ ἂν τὰ ἔπιπλα καὶ ἡ κόμη της εἷνε δανεικὰ ἢ ἰδικά της, ἂν ὁ γαμβρὸς συγκινῆται μᾶλλον ἐκ τῶν θελγήτρων ἢ ἐκ τῶν μετρητῶν της, ἂν ἡ πενθερὰ βλέπῃ λοξῶς τὴν νύμφην, ἄν… ἄν… ἄν…;
Καὶ τί συμβαίνει εἰς ἡμᾶς ἐδῶ, τὰ τέκνα τῆς μιμήσεως καὶ τῆς συμφορᾶς; Ὅτι ἡ δημοσιότης τῶν οἰκογενειακῶν αὐτῶν σκηνῶν, ὧν εἷνε ζήτημα ἂν πρέπει νὰ μετέχωσι καὶ οἱ στενότεροι ἀκόμη φίλοι, μεταβάλλει τὴν ἱερότητα αὐτῶν εἰς κωμῳδίαν πολλάκις καὶ τίποτε περισσότερον.
Προκειμένου μάλιστα περὶ τελέσεως γάμου, θεωρῶ ἀναγκαιοτάτην τὴν στενὴν περιφέρειαν, παρὰ τὸ μεταρρυθμιστικὸν πνεῦμα τοῦ κ. Τρικούπη, ὅςτις ἐδὼ ὑποθέτω ὅτι θὰ προτιμήσῃ ταύτην τῆς μεγάλης.
Ἀλλὰ θὰ μὲ εἴπετε ἴσως:
— Μὰ λοιπὸν, τί θέλετε νά κάμωμεν τοὺς νεκρούς μας;
