κτῆρα του ποὺ δὲν ὑποφέρει διαταγὲς (σελ. 9 στ. 2-16) πόσο περισσότερο τὸ σπίτι του; Ἔχουμε λοιπὸν νὰ κάμουμε μὲ διήγημα ποὺ παρουσιάζει τὰ πρόσωπα ἢ πράγματα ὅπως εἶναι στὴ ζωή. «Ἁπλὰ» γιὰ νὰ μεταχειριστεῖ τὴ ὀνομασία ποὺ ἔδοσε κάποιος βαπτισιμιὸς (ὅρα κριτικὸ σημείωμα...) Ἀλλὰ τὰ γεγονότα τοῦ διηγήματος καὶ τῆς ζωῆς σὲ τὶ ἀπάνω διαφέρουν; —Στὸ ὅτι στὸ διήγημα μερικὰ ἀπ’ αὐτὰ ξεσηκώνονται (μὲ τὸ styl ἢ τὴν περιγραφὴ) μόνο δηλαδὴ στὸ σταθμὸ προεξέχει ὅτι σπουδαιότερο τόσο ὥστε νὰ χρησιμεύει σὰ μοχλὸς μὲ τὸν ὁποῖο κινεῖται ἡ ἡρεμία τῆς ἀδιαφορίας κι ἀσυγκινησίας μας.
Αὐτὸ κάμνει ἡ δεινότατη τεχνοτροπία τοῦ Γκὺ ντὲ Μωπασσὰν καὶ κατορθώνει τὸ περίεργο φαινόμενο: Παρουσιάζοντας τὴ ζωὴ νὰ μᾶς συγκινεῖ περισσότερο ἀπ τὴν ζωήν.
Ἔπρεπε λοιπὸν νὰ παρουσιασθεῖ πὼς τὸ γεγονὸς ποὺ σπρώχνει ἔξω τὸ Βέργο εἶναι ὄχι βέβαιαοἱ πραγματικὲς ἀντιθέσεις (προσωπικὲς δὲν ὑπάρχουν)· παρὰ μιὰ ἔμμονη ἰδέα ἡ ὁποία καλλιεργεῖται. Καὶ οἱ ἀντιθέσεις αὐτὲς ἁπλούστατα εἶναι οἱ ὅροι.
Ἡ ἰδέα αὐτὴ ἐπειδὴ δὲν εἶναι ἐπιφανιακὴ παρουσιάζεται στὴ σελίδα 7 στ. 8, παρακάτω ὅμως καταλαβαίνουμε ποιὰ εἶναι ἡ ἐπίμονη αὐτὴ σκέψη σελ. 9 καὶ ποιὸ παρακάτω χάνουμε τὰ ἴχνη ἐνῶ ἔπρεπε νὰ αὐξάνουν.
ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ
Άναλύοντας ἕνα διήγημα μὲ ὅποιο τρόπο μποροῦμε ἂν εἶναι τέλειο ἀπὸ ἔποψη φυσικοῦ παρουσιάσματος, ὡρισμένως θὰ κινηθεῖ τὸ ἐνδιαφέρο μας. Περιττὸ νὰ πῶ πὼς ἡ ἀνάλυση γίνεται αὐθόρμητα σύγχρονα μὲ τὴν ἀνάγνωση. Άλλοίμονο ἂν γιὰ νὰ κρίνωμε ἕνα διήγημα ἔπρεπε νὰ κάμουμε ὁλόκληρη ἐκστρατεία.
Ἄλλη θὰ εἶναι ἡ συγκίνηση τῶν ὅσων θέλουν τέχνη ἕτοιμὴ γιὰ τὴν τέρψη. Αὐτοὶ θὰ συγκινηθοῦν ὀλιγώτερο στὸ διήγημα αὐτό. Καὶ αὐτὸ ὀφείλεται στὸ ὅτι δὲν ὑπάρχει τὸ ξεσήκωμα τῶν ὅσων πρέπει, οἱ συγκρούσεις καὶ ἀντιθέσεις τῶν ὅσων χρειάζεται.
ΛΟΙΠΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ
Ἀπ τὰ λοιπὰ διηγήματα τὸ ποιὸ καλλίτερο εἶναι τὸ
_-_216.jpg&oldid=154959){kind=link}