Ἀλλὰ μόνο γιαυτοὺς τοὺς δυὸ καὶ γιὰ τὸν παραφέντη του. Ἂν συνέβαινε τὸ ἴδιο ὅσον ἀφορᾶ τὴ Σταματούλα τότε θὰ εἴχαμε μιὰ μεγάλη παραφωνία. Δὲν μποροῦσε νὰ εἶναι σιχαμερὴ ὄχι μονάχα γιατὶ εἶναι μητέρα ἀλλὰ γιατὶ δὲ βρίσκεται σὲ ἀντιθέσεις ὅπως οἱ ἄλλοι δυό. Ἀγαπῶνται περισσότερο, ἢ μονάχα, ἀγαπᾶ τὸ Ζαχαρία. Νομίζοντας τὸ Βέργο γλωσσᾶ καὶ κακό, γιατὶ ἔτσι τὸν κατηγορεῖ ὁ πρῶτος (σελ. 15 στ. 10). Κακομοιριασμένη. Κλαψάρα ἔστω ἀκόμη καὶ ἄστοργη δὲν προξενεῖ ἀηδία παρὰ μιὰ στεναχώρια μονάχα φέρνει.
Τελευταία προσωπικὴ ἀντίθεση εἶναι ἐκείνη ποὺ ἀφορᾷ τὸν «ἔμπορο» παραφέντη. Μῖσος, ἀηδία, ἐκδίκηση ὅλα τὰ αἰσθάνεται γιὰ τὸ πρόσωπο αὐτό. Προβάλλει κάθε λίγο καὶ λιγάκι στὴ συνείδηση τοῦ Βέργου.
Εἶναι ἡ μοιραία ἀντίθεση. Απ αὐτὴν καταλαβαίνουμε τὸ χαρακτῆρά του (σελ. 9, στ. 2-16), καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ ἀφετηρία τῶν πραγματικῶν ἀντιθέσεων.
β) Πραγματικὲς ἀντιθέσεις
Δὲ θὰ βρεῖ δουλειὰ ἕως τὸ τέλος εἰς τὸ σπίτι του ποὺ τὸν θέλει ἐργαζόμενο· θὰ τοῦ φανεῖ ψυχρό.
Τὸ ἀντίθετο συμβαίνει μὲ τὸ Ζαχαρία. Καὶ τὰ πράγματα παρουσιάζονται ἔτσι:
Τρεφόμενος, μένοντας χασομέρης, ὁ Ζαχαρίας, φώναζε καὶ κακολογοῦσε. Τὶ θὰ συμβεῖ τόρα, ποὺ βρῆκε δουλειά, πῶς νὰ μείνει ὁ Βέργος;
Ὁ θεῖος τους κυρ-Ἀγγελῆς γιὰ νὰ τοὺς βοηθᾶ ἔρχεται νὰ μείνει σπίτι «ποὺ νὰ μείνει ὁ Βέργος»;
Καὶ τόρα ἂς σκεφτοῦμε: πρόσωπα ἀντιπαθητικὰ αὐτὰ καθ’ ἑαυτὰ στὴ ζωὴ δὲν ὑπάρχουν. Ἡ συνείδησή μας εἶναι ὁ δημιουργὸς ἀπάνω στὰ ἀνώφελα γιὰ τὸν ἑαυτό μας καὶ τὰ ἐπιβλαβῆ, ἀπάνω σὲ ἀντίθετες, ἀντιλήψεις καὶ καταστάσεις δημιουργεῖ τὶς ἀντιπάθειες. Ἀπεχθάνομαι ἀπὸ μιὰ ἅποψη εἶναι ἕνα τέντωμα τοῦ δὲ συνταυτίζουμαι. Καὶ τὰ πρόσωπα τοῦ ἔργου αὐτὰ καθ’ ἑαυτὰ δὲν εἶναι ἀντιπαθητικὰ οὔτε καὶ συμπαθητικά. Ἡ διάθεση τοῦ Βέργου ἡ ψυχοσύνθεσή του βρίσκει τέτοια. Ἄρα προσωπικὲς ἀντιθέσεις στὸ διήγημα δὲν ὑπάρχουν. Κυρίως γεννιέται μέσα του ἡ ἰδέα νὰ φύγει. Αὐτὸ εἶναι ἑπόμενο σύμφωνα μὲ τὸν χαρα-
_-_215.jpg&oldid=154953){kind=link}