θεατές. Ἔτσι κατορθώνουν καὶ μιλοῦν ὄχι ἀπὸ πάνω μας, παρὰ ἀπτὸ πλάϊ μας... Καὶ δῶ ἀκριβῶς εἶναι τὸ ὅριο τοῦ ἀπροσπέλαστου γιὰ τοὺς ἀδυνάτους. Ἐδῶ εἶναι ὁ σκόπελος ποὺ ἀδιάφορος νεκροφιλᾶ τὰ ναυάγια τῆς τεχνοτροπίας τῶν ὅσων ἤδη ἢ δὲν καταστάλαξαν στὴν τέχνη τους ἢ δὲν ἔχουν ταλέντο.
«Καλησπέρησε καὶ προχώρησε στὴν κάμαρά του. Μὰ τὸ φῶς τῆς λαμπίτσας ἦταν τόσο χαμηλὸ ποὺ ἔνοιωσε στὸ στῆθός του κάτι σἂν πλάκωμα»….
Ταραγμένος καθὼς εἶναι ὁ Βέργος στεναχωρεῖται στὸ λίγο φῶς. Ἡ ἀνάγκη τοῦ περισσότερου φωτὸς τὸν παρακολουθεῖ καὶ παρακάτω ἐφ᾽ ὅσον εἶναι στενοχωρεμένος.
Σελ. 15
…«Δὲν εἶδε παρὰ σκιὲς καὶ λίγο φῶς»… στ. 20-1
Ὁ τρόπος αὐτὸς εἶναι φυσικώτατος. Πέρνει ὁ λογοτέχνης τὴ δεύτερη μορφὴ καὶ μᾶς ὑποβάλλει μὲ τὴ στενοχώρια στὸ λίγο φῶς (γεγονὸς) τὴν ἀνάλογη ψυχικὴ κατάσταση. Διὸ πράγματα μᾶς κάμνει νὰ συναισθανθοῦμε: α) Τὴ στεναχώρια τοῦ Βέργου (τὴν ὁποία ὑποβάλλει) καὶ τὴν ἀντίθεσή του πρὸς τοὺς ἄλλους διὸ ποὺ στὸ ἡμίφωτο βρίσκουν τὴν ἡσυχία τους.
Ὁ κ. Πιερίδης παρακάμπτει τὸ σκόπελο καὶ ὅλα του τὰ διηγήματα ἂν τὰ καλοπροσέξει κανεὶς γράφονται μὲ τὴν ἴδια μεθοδικότητα.
Μὲ τὸ τέτοιο του παρουσίασμα σὲ διὸ εἰδῶν ἀντιθέσεις περιπλέκεται ὁ Βέργος α) προσωπικὲς καὶ β) πραγματικές.
α) Προσωπικὲς ἀντιθέσεις
Δὲ συμφωνεῖ μὲ τοὺς σπιτικούς του. Ὁ Ζαχαρίας εἶνε ἀπ τοὺς ἀνθρώπους ἐκείνους ποὺ ὀκνοὶ καὶ ἄμυαλοι νομίζουν πὼς ὅλα τὰ κάμνουν αὐτοὶ καὶ ὅλα τὰ ξέρουν. Δὲν ἔχουν μέσα τους τὴν ὄρεξη γιὰ δράση ἔχουν τὴν πονηρότητα καὶ κακεντρέχεια τῆς γυναίκας.
Μισεῖ χωρὶς σπουδαῖο λόγο καὶ φθονεῖ γιὰ τὸ παραμικρό. Ὁ Λευτέρης, ὁ νοικάρης τους, εἶναι ὁ συμφεροντολόγος καὶ ἥσυχος λεξιθήρας. Γιαυτοὺς τοὺς δυὸ ὁ Βέργος νοιώθει μιὰ ἀηδία βαθειά, μιὰ σιχαμάρα.
σελ. 41 στ. 5-14
_-_214.jpg&oldid=154946){kind=link}