άνου, ἐν τούτοις, χωρὶς τυμβωρυχίες κι’ ἀλλαλαγμοὺς δὲν μᾶς ἔβγαλε καμμιὰ imitation ἀπ’ αὐτὲς τὴς φιλολογίες, γιατὶ εἶναι «μὲ τὸ δικαίωμά του πολίτης εἰς τῶν ἰδεῶν τὴν πόλιν».
Καὶ ὅλοι βέβαια θὰ θυμώμαστε ἐκείνη τὴ φράση ἑνὸς μεγάλου σοφοῦ: «Ἐκεῖ ποῦ παύει ἡ μίμηση, ἀρχίζει ἡ τέχνη».
Καὶ τὴν τέχνη αὐτὴ ὁ Καβάφης ὄχι μόνο τὴ δημιούργησεν ἐντελῶς μονάχος του, ἀλλὰ καὶ τὴ σεβάσθηκε ὅσο πολλοὶ λίγοι ἄλλοι μῦστες της τὴ σεβάσθηκαν.
Καὶ εἶναι σπάνιο βέβαια φαινόμενο σήμερα, ἀνάμεσα σὲ τόσους ἐμπόρους καὶ μεγαλοβιομηχάνους τῆς τέχνης, νὰ γράψη ἕνας τεχνίτης μέσα σὲ τριάντα χρόνια, θαρρῶ, μόνον 123 ποιήματα καὶ τίποτ’ ἄλλο. Μὰ ἀκόμη σπανιώτερο εἶναι νὰ συναντήση κανεὶς ποιητὴ ποῦ μέσα σ’ αὐτὰ τὰ 123 ποιήματα νὰ κατορθώση νὰ περιχύση μιὰ ὁλόκληρη ζωή, μιὰ ὁλόκληρη κοσμοθεωρία τέλος.
στο γαλλικο περιοδικὸ «Annales politiques et littéraires» 5ης Σεπτεμβρίου 1926 δημοσιεύτηκαν δυὸ ποιήματα ἑλλήνων ποιητῶν μεταφρασμένα ἀπὸ τὸν κ. Jean Michel. Τὸ ἕνα εἶναι ἡ «Ἰθάκη» τοῦ Καβάφη, καὶ τὸ ἄλλο «Θὰ πεθάνω ἕνα πένθιμο τοῦ φθινόπωρου δεῖλι» τοῦ Κώστα Οὐράνη. Τοῦ Οὐράνη τὸ ποίημα βρίσκεται στὴ συλλογή του «Νοσταλγίες».
σε δυο συνεχη φύλλα τοῦ ἔγκριτου ἑβδομαδιαίου περιοδικοῦ «Ἴσις» (6 καὶ 13 Νοεμβρίου) ἐφάνηκαν δυὸ γνῶμες γιὰ τὸν Καβάφη τῶν διακεκριμμένων Ἀθηναίων κριτικῶν Κλέωνος Παράσχου καὶ Ἄλκη Θρύλου. Ἡ γνῶμες αὐτὲς ἐδόθηκαν ἐξ ἀφορμῆς τῆς συνεντεύξεως Παλαμᾶ γιὰ τὴν ὁποία γράφει ὁ διευθυντής μας.
Ὁ Κλέων Παράσχος γράφει:
| . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . | . |
«Βεβαίως ἡ γνώμη τοῦ Παλαμᾶ γιὰ τὸν Καβάφη καὶ γιὰ ὁποιοδήποτε ἐν γένει ἄτομο ἤ ζήτημα, εἶνε κάτι ποὺ βαρύνει πολὺ στὴ συνείδησή μου, ἀλλὰ στὴν περίπτωση αὐτὴ εἶμαι βέβαιος ὅτι τὰ λόγια του εἴτε διεστράφησαν σκοπίμως εἴτε ἀπεδόθησαν τόσο παραλλαγμένα, ὥστε καὶ ὁ ἴδιος νὰ δυσκολεύεται νὰ τ’ ἀναγνωρίσῃ. Δὲν φαντάζομαι
