Παλατινή Ανθολογία/V/237 Αγαθία

AP V 237 Πᾶσαν ἐγὼ τὴν νύκτα κινύρομαι
Συγγραφέας: Αγαθίας ο Σχολαστικός
Παλατινή Ανθολογία, V (βιβλίο 5ο, Ερωτικά επιγράμματα)

Πᾶσαν ἐγὼ τὴν νύκτα κινύρομαι, Αγαθία του Σχολαστικού, Παλατινή Ανθολογία, βιβλίο 5, επίγραμμα 237 (AP V 237)

V 237 Αγαθία

Πᾶσαν ἐγὼ τὴν νύκτα κινύρομαι· εὖτε δ' ἐπέλθηι ὄρθρος ἐλινῦσαι μικρὰ χαριζόμενος,

ἀμφιπεριτρύζουσι χελιδόνες, ἐς δέ με δάκρυ βάλλουσιν, γλυκερὸν κῶμα παρωσάμεναι.

ὄμματα δ' οὔ <τι> λάοντα φυλάσσεται· ἡ δὲ Ῥοδάνθης αὖθις ἐμοῖς στέρνοις φροντὶς ἀναστρέφεται.

ὦ φθονεραὶ παύσασθε λαλητρίδες· οὐ γὰρ ἔγωγε τὴν Φιλομηλείην γλῶσσαν ἀπεθρισάμην·

ἀλλ' Ἴτυλον κλαίοιτε κατ' οὔρεα καὶ γοάοιτε εἰς ἔποπος κραναὴν αὖλιν ἐφεζόμεναι,

βαιὸν ἵνα κνώσσοιμην· ἴσως δέ τις ἥξει ὄνειρος, ὅς με Ῥοδανθείοις πήχεσιν ἀμφιβάλοι.

Όλη τη νύχτα μοίρομαι κιάμα το φως προβάλει

και μου χαρίσει έν' ελαφρό πρωτοΰπνι, να σου εκεί

τα χελιδόνια γύρω μου περιλαλούν, και πάλι

το δάκρυ φέρνουν μου, σκορπούν το κώμα το γλυκύ

στέκουν υγρά τα μάτια μου και της Ροδάνθης πάλι

το μέλημα στα στήθη μου στριφογυρνάει σιγό

φθονερά, παύσετε, πουλιά, το μοιρολόγι αγάλι

της Φιλομήλας, τη λαλιά δεν έχω μάθει εγώ

κλαίτε τον Ίτυλον αλλού, μες στα βουνά, στα δάση

μες στην αυλή του Έποπος κάμετ' εσείς φωλιά,

ίσως μια στάλα κοιμηθώ κι όνειρον ίσως φθάσει

και στης Ροδάνθης κλίνει με γλυκά την αγκαλιά.

μετάφρ. Σίμος Μενάρδος (Στέφανος, 1924)