Μαρκισία
| Μαρκισία Συγγραφέας: |
| Αθηναΐς, 1 Μαρτίου 1876 |
Βλέπετε τῶν Ὀλυμπίων τὴν σεπτὴν ἐκείνην στήλην
καὶ τὸ κιονόκρανόν τῆς τὸ ἐπίχρυσον ἐκεῖνο;
Χεῖρα τρέμουσαν τεχνίτου εἰς τὰ φύλλα διακρίνω·
αἴσθημα νομίζεις πόνου καθωδήγησε τὴν σμίλην.
Οἴμοι! διατί ἐπόνει ὁ τεχνίτης διατί;
Ξανθὴ κόρη δεκαέτις ῥόδου ἔχουσα τὸ χρῶμα
μέσῳ ῥόδων ἐκηνύγει ἄνθος φεῦγον χρυσαλλίδα:
«ἐδῶ εἶνε, ἐδῶ εἶνε… Ἆ ἐκεῖ ἐκεῖ τὴν εἶδα…»
κ’ ἤστραπτε τὸ παιδικόν της ἱλαρὸν ἐκεῖνο ὄμμα.
Οἴμοι! τὸ μικρὸν ἠγνόει ποῦ βαδίζει ποῦ πατεῖ.
Εἰς τοῦ Ἰλισσοῦ τὰς ὄχθας κυνηγοῦσα ἐπλανήθη.
Τὴν ἐζήλωσε τὸ κῦμα—ἦτο τόσον ἐρασμία!
Ἔγιν’ ἀφανὴς ἐξαίφνης ἡ ξανθὴ ἡ Ναρκισία·
τὴν παρέλαβε τὸ κῦμα κ’ εἰς τὸν φλοῖσβον ἐκοιμήθη,
Οἴμοι! σπεύδει ἡ τροφός της… τὴν ἀνέσυρε νεκράν.
Ποῦ ἐκείνη; τώρα τάφου ψυχρὸν χῶμα τὴν καλύπτει.
Βλέπουσα τ’ ἀθύρματά της ἡ τροφός της κλαίει ἔτι.
καὶ ἐντὸς καλάθου ταῦτα εἰς τὸν τάφον ἀποθέτει,
ὅπου δρόσου μαργαρίτας ἡ πρωΐα καταῤῥίπτει.
Οἴμοι! κ’ ἡ αὐγὴ νομίζεις δακρυλούει τὴν μικράν.
Μὲ τὸν κάλαθον ἀκάνθας εἰδ’ ἐκεῖ περιπλεχθείσας
χλωρὰς ἔτι ὁ τεχνίτης καὶ τὴν κόρην ἐνθυμήθη·
χρόνος ἔῤῥευσε—σκεπάζει τὰ ἀθύρματά της λήθη…
Ἔλαβεν ἀλγῶν τὴ σμίλην ὁ τεχνίτης παραστήσας
Οἴμοι! τοῦ πτωχοῦ καλάθου τὴν εἰκόνα ζωηράν.
Ιω. Κ. Καμπουρογλουσ