Ι πρὸ τινων ἡμερῶν ἐν τῷ Πλημμελειοδικείῳ Ἀθηνῶν ἐκδικασθεῖσαι ἀμοιβαῖαι κατηγορίαι κατὰ τῆς κυρίας Μηχανίδου, τῆς συγγραψάσης τὸ ἄγνωστόν μοι ἀντισημιτικὸν δρᾶμα, καὶ κατὰ τοῦ αὐτόθι Ραββίνου τῶν Ἑβραίων ἐξυβρίσαντος αὐτήν, μοὶ ἔδωκαν ἀφορμὴν ὅπως γράψω τινὰ περὶ τῆς διατηρουμένης ἔτι παρὰ τοῖς πολλοῖς προλήψεως τῶν Ἑβραίων ὡς χριστιανοθυτῶν, ἧς ἕνεκα περιοδικῶς ἐκρήγνυται τὸ λανθάνον ἀντισημιτικὸν ἡφαίστειον.
Αἱ ἐν Κερκύρᾳ ἐκτυλιχθεῖσαι ἐσχάτως σκηναὶ τοῦ ἑβραϊκοῦ λεγομένου δράματος, αἱ καθ’ ἅπασαν τὴν ὑφήλιον διατυμπανισθεῖσαι, δὲν εἶνε βεβαίως ἄσχετοι πρὸς τὴν περὶ Ἑβραίων παράδοσιν ταύτην καὶ δύνανται νὰ δώσωσιν ἀφορμὴν εἰς εὐρεῖαν συζήτησιν τοῦ ἐν γένει ἑβραϊκοῦ ζητήματος, οὗ οὐδ’ ἐν περιλήψει δύναται νὰ γίνῃ λόγος ἐν βραχυτάτῃ ἐπιστολιμαίᾳ διατριβῇ. Ἀλλ’ ἡ δίκη τῆς κυρίας Μηχανίδου, ἐπιτεθείσης ἐν μέσαις Ἀθήναις διὰ τοῦ ἀλεξιβροχίου της κατὰ τοῦ αὐτόθι ῥαββίνου τῶν Ἑβραίων, προκαλεῖ ἐλαφροτέραν πως μελέτην περὶ τῆς ἐπικρατούσης ἔτι παραδόσεως περὶ τῶν Ἑβραίων ὡς ἀναμιγνυόντων χριστιανικὸν αἷμα εἰς τὰ ἄζυμά των κατὰ πατροπαράδοτου θρησκευτικόν των ἔθιμον.
Μέχρι τινὸς ἐνόμιζον ὅτι ἡ περὶ Ἑβραίων παράδοσις αὕτη διετηρεῖτο εἰς πεπαλαιωμένα τινὰ παραμύθια καὶ ἀπειλὰς κατ’ ἀτακτούντων νηπίων, ἐκφοβιζομένων δι’ αὐτῶν ὑπὸ φανατικῶν τιτθῶν καὶ εἰς εὐαρίθμους στίχους τῆς καθ’ ἡμᾶς δημώδους ποιήσεως, ἢ τοῦ πρὸ δύο αἰώνων συντεθέντος ποιήματος, ὅπερ ἐ-
