εἴχομεν ἑορτήν· ἔχω δὲ παρατηρήσει ὅτι ὁσάκις προηγεῖται τῆς ἡμέρας τοῦ μαθήματος ἑορτή, ἢ καὶ ἕπεται αὕτη, ὀλίγοι εἰσὶν οἱ μαθηταί, οἵτινες προσέρχονται εἰς τὸ σχολεῖον παρεσκευασμένοι.
Παρετήρησα ὅτι ἡ πρότασίς μου τὸν ἐνέβαλεν εἰς ἀμηχανίαν, καὶ ὁμολογῶ ὅτι ἤρχισα καὶ ἐγὼ ἀμηχανῶν, ὅταν ὁ διευθυντὴς εἰσάγει εἰς τὸ δωμάτιον τὸν κύριον Ζ***
Ἦτο τοῦ μαθητοῦ ὁ πατήρ, ὅστις μοὶ ζητεῖ τὴν ἄδειαν νὰ παραλάβῃ μεθ’ ἑαυτοῦ τὸ τέκνον του, καὶ τὸ ὁδηγήσῃ εἰς τὸν ῥάπτην.
Ἀνέπνευσα. Εὐλογημένοι ἔστωσαν οἱ ῥάπται!
Βυθίζω ἐκ νέου τὴν χεῖρα εἰς τὴν κληρωτίδα. Αἱ μικραὶ κεφαλαὶ ἀνεγείρονται. Οἱ μελετήσαντες ἐκ τῶν μαθητῶν ἀνυπομονοῦσι νὰ ἐξέλθωσιν εἰς τὸ μάθημα, καί — εἶναι μία ἀλλόκοτος ἰδική μου πρόληψις — οἱ πλεῖστοι τούτων κληρόνονται σχεδὸν πάντοτε τελευταῖοι! Πεισμόνω κατὰ τῆς τύχης, ἥτις φαίνεται προτιμῶσα τοὺς ὀλιγώτερον ἐπιμελεῖς, ἀλλ’ ὀφείλω ἀπεναντίας νὰ τῶν εὐχαριστήσω, ὅτι μὲ ἀποζημιοῖ γενναίως διὰ τὴν δοκιμασθεῖσαν προηγουμένως στενοχωρίαν καὶ ἀπογοήτευσιν. — Κληροῦται ὁ δεύτερος τοῦ πρώτου θρανίου. Δὲν τῷ εἶπον ἀκόμη ν’ ἀρχίση, καὶ αὐτὸς ἤρχισεν ἤδη, καὶ προχωρεῖ μετ’ ἀκατασχέτου γοργότητος. Τῷ ἐπιτάσσω νὰ παύσῃ καὶ ἐπαναρχίσῃ, ὁπόταν ἐγὼ δώσω τὸ σημεῖον τῆς ἐνάρξεως. — Ἐπαναρχίζει τὸ μάθηµα μετὰ τῆς αὐτῆς πάντοτε ζέσεως· τὸ τελειόνει· — δὲν ἔκαμε τὸ διαβολάκι οὔτε ἓν λάθος! — Γράφει γαλλιστὶ ἐπὶ τοῦ μαυροπίνακος, καθ’ ὑπαγόρευσίν μου, καὶ δὲν εὑρίσκω τίποτε τὸ ἀνορθόγραφον, ἢ τὸ ἄλλως ἐσφαλμένον ὅπως διορθώσω. — «Εὖγε!» — τῷ λέγω — «παιδί μου.» — «Εὖγε!» — Ἐγείρεται ἕτερος, ἐφάμιλλος τοῦ προηγουμένου. — «Λαμπρά! ἀξιόλογα! εὖγε!» — Ἔρχεται τρίτος — τέταρτος — πέμπτος — ἕκτος, — ἅπαντες ἄριστοι μαθηταί. Ἡ καρδία μου σκιρτᾷ, πληροῦται ἀγαλλιάσεως, βλέποντος ἀναπτυσσόμενον, βλαστάνοντα τὸν σπόρον. ὃν ἔρριψα ἐκεῖ, καὶ τὸν ὁποῖον ἀρδεύω διὰ τοῦ ἱδρῶτός μου. Ἐνθουσιῶ, καὶ μόλις κρατοῦμαι ἀπὸ τοῦ νὰ σφίγξω αὐτοὺς εἰς τὰς ἀγκάλας μου. Τότε στρέ-
