πάλοις αὐτῶν, ὅτι θέλουσι τοὺς κύνας τοῦ Ἀριστοφάνους (αὖ αὖ· Σφῆκ. 903) ὑλακτοῦντας ἄφ ἄφ (μᾶλλον ἄβ ἄβ), ἐν ᾧ ὁ κύων κατ’ αὐτοὺς λέγει ἄου. Ἀλλὰ καὶ οἱ κῦνες δὲν φαίνονται σοφώτεροι τῆς ὀρθογραφίας διδάσκαλοι παρὰ τὰ πρόβατα τοῦ Κρατίνου, ὧν ἐμνήσθημεν ὃ ἀνωτέρω. Καὶ αὐτοὶ ἐν ἄλλαις γλώσσαις ἄλλην λέγονται φωνὴν ἀφιέντες, παρ’ ἡμῖν δέ, ὅπερ ἄγνωστον τοῖς Ἐρασμίταις, αὐτὸ τοῦτο γΑΥγίζουσι, Περίεργον δὲ καὶ τοῦτο, ὅτι ἐν ᾧ κατὰ τὴν Λατινικὴν γράφουσι καὶ λέγουσιν Evangelium, κατὰ τὰς ἀρχάς των θὰ πρέπη ν’ ἀπαιτῶσι νὰ προφέρωμεν Ἐϋαγγέλιον.
Ὡς πρὸς τὸ δασὺ δὲ πνεῦμα, γνωστὸν ὅτι τοῦτο ἐντελῶς ἔλειπε παρὰ τοῖς Αἰολεῦσι, καὶ αὐτοὶ δ’ οἱ Ἴωνες, κατ’ Εὐστάθιον, ἦσαν μᾶλλον ψιλωτικοί. Ἐν Ἀθήναις, τὸ σημεῖον τῆς δασείας ἦν τὸ Η. Ἀλλὰ βαθμηδὸν κατέστη ἄχρηστον, καὶ ὡρίσθη εἰς τὸ νὰ ἐμφαίνῃ τὸ μακρὸν Ε. Ἤδη δὲ καὶ πολλαὶ ἐπὶ Περικλέους ἐπιγραφαὶ ἀποδεικνύουσιν ὅτι ἡ τοῦ πνεύματος προφορὰ εἶχεν ἤδη ἐκλίπει, διότι τοῦ σημείου γίνεται συνεχέστατα ὅλως ἄτακτος χρῆσις, ἀποδεικνύουσα ὅτι δὲν ἐπεβάλλετο πλέον ὑπὸ τῆς προφορᾶς ἢ καὶ παραλείπεται αὐτὸ ἐντελῶς (Οὕτως Ποροφήν· Ηαφ′ ων). Ὁ δὲ Πλάτων λέγει τῷ ὄνομα Ἤρα προκύψαν ἐκ τῆς ἐπαναλήψεως τῆς λέξεως ἀὴρ (ἀηραήρ) ἔνθα δασεῖα δὲν προφέρεται.
Εἰς ταῦτα τὰ ζητήματα καὶ τὰ τούτοις συνεχόμενα περιστρέφεται ἡ δραστηριότης τῆς Ὁλλανδικῆς ἑταιρίας, ἀγωνιζομένης ὑπὲρ τῆς εὐοδώσεως τῶν ἑλληνικῶν σπουδῶν, αἵτινες, κατὰ τὴν κρίσιν αὐτῆς, τῇ σφαλερᾷ ἐνεργείᾳ τοῦ σοφοῦ αὐτῆς συμπατριώτου εἶχον, ἐκτραπῆ τῆς ὁδοῦ ἣν ἔπρεπε νὰ ἀκολουθήσωσι. Καὶ εἰς μὲν τοὺς ἀντιφρονοῦντας ἐκ φιλολογικῶν πεποιθήσεων δύσκολον δὲν θέλει τῇ εἶσθαι ν’ ἀντιτάξῃ ἐπιχειρήματα ὑφ’ ὧν νὰ μεταπεισθῶσι. Μᾶλλον ὅμως ἢ πιθανὸν ν’ ἀπαντήσῃ ἀντιταττουμένους καὶ τοὺς πρεσβεύοντας ὅτι πρέπει νὰ μὴ ἀποστῶσι τῆς Ἐρασμικῆς προφορᾶς, πρὸς ἀποφυγὴν τῶν περὶ τὴν διδασκαλίαν δυσχερειῶν. Οἱ τοιοῦτοι καλὸν ἴσως ἔσται νὰ προτραπῶσι νὰ ὀργανίσωσι πρῶτον διδασκαλίαν τῆς ἀγγλικῆς ἢ ἔστω καὶ τῆς Γαλλικῆς, ἢ ἔστω καὶ οἵας δήποτε ἄλλης εὐρωπαϊκῆς γλώσσης, κατὰ ταύτην τὴν μέθοδον, διδάσκοντες, πρὸς εὐκολίαν τῶν μαθητῶν, νὰ προφέρηται ἕκαστον γράμμα ἰδίως, καὶ δὴ καθ’ ἣν ἔχει προφορὰν ἐν τῇ γλώσσῃ τοῦ διδασκομένου. Ἂν ἐπιτύχωσιν εἰς τοῦτο καὶ δὲν παραγάγωσι καταγέλαστον κυκεῶνα, τότε ἂς τὸ ἐφαρμόσωσι καὶ εἰς τὴν ὡραιοτέραν καὶ ἐντελεστέραν τῶν γλωσσῶν, τὴν Ἑλληνικήν.
Ἀληθὲς ὅμως ὅτι οἱ τοῦτο πρεσβεύοντες εἰσὶν οἱ τὴν Ἑλληνι-
