Ἀπόβλητος τοῦ ᾍδου ζῶ εἰς κόσμον ἐρειπίων,
Ὃν ἠλιθίως ἐφορᾷ ὁ νοῦς μου ὡς μεθύων
Κ’ ἔχω τρυφὴν τὰ δάκρυα καὶ τέρψιν τὴν ὀδύνην
Καὶ τελευταῖον ὄνειρον τοῦ τάφου τὴν γαλήνην.
Ἄχ! δὲν ἀκούει ὁ Θεὸς ὁ νῦν ὁ Ἰουδαῖος!
Δότε μοι σεῖς, Ὀλύμπιοι, τὴν λύραν τοῦ Ὀρφέως,
Διὰ μολπῶν τὸν Κέρβερον τοῦ ᾍδου ν’ ἀπατήσω,
Νὰ φέρω τὴν Δανάην μου ὡς ὄνειρον ὀπίσω.
Νὰ ἐπανίδω τὴν αὐγὴν εἰς τὸ μειδίαμά της,
Τὴν φύσιν ἀναθάλλουσαν ὑπὸ τὰ βλέμματά της…
Ἀλοίμονον! ἀναίσθητοι καὶ σεῖς! λοιπὸν πρὸς ποίαν
Νὰ καταφύγω δύναμιν; εἰς τίνος εὐσπλαγχνίαν;
Σιγὴ φρικώδης· ἄναυδος ὑποταγὴ τῶν ὄντων
Εἰς νόμον ἀδυσώπητον μοιραίως ὑπεικόντων,
Ἐν σιωπῇ μαραίνονται καὶ πίπτουσι τὰ ῥόδα
Ὑπὸ τὸν ἀνεπίσχετον τυφλῆς Ἀνάγκης πόδα.
Αὐτὴ διέπει καὶ θεοὺς καὶ δαίμονας καὶ φύσιν.
— Γρῖφος Σφιγγὸς ἀπρόσιτος εἰς ἀνθρωπίνην λύσιν —
Τῆς ὕλης ἐκ τοῦ μηδενὸς ἡ παραστάτις μαῖα,
Ἡ δεσμοφύλαξ τοῦ Θεοῦ ἡ ὡς ὁ χρόνος γραῖα.
Σῦρος, Ἰανουάριος 1890.
Ν. Μυρων
