μετὰ πέντε ὅμως λεπτὰ φεύγω, σᾶς ἀποχαιρετῶ.» Μετ’ ὀλίγον ἀπέθανεν, ἡ εὐγνωμοσύνη ὅμως τῶν ἐπερχομένων ἀγήρω θὰ διατηρήσῃ τὴν μνήμην τοῦ ὀνόματός του καὶ ἡ δόξα στέφανον θὰ πλέξῃ ἐπὶ τοῦ τάφου του.
- Ἐν Ἀθήναις, τῇ 28 Φεβρουαρίου 1891
Αντ. Μομφερρατοσ.
Θαῤῥεῖς πῶς σ’ ἐλησμόνησα καὶ μνημοφάγος λήθη
Τὴν προσφιλῆ εἰκόνα σου μακράν μου ἐξορίζει.
Ἄ, ὄχι· εἰς τὰ σταθερά, τὰ φιλικά μου στήθη,
Ὡς ἐπὶ γάστρας ὁ ἀνθός, ἡ μνήμη σου ἀνθίζει.
Ναὸς εἶν’ ἡ καρδία μου, θεός της ἡ φιλία
Κ’ ἱέρειά της ἄφθιτος ἡ μνήμη ἡ ἀγία.
Μέχρι θανάτου ἀγαπῶ· καὶ πέραν, πέραν ἔτι·
Εἶναι ὀλίγα τῆς ζωῆς, εὐάριθμα τὰ ἔτη....
Τὸν ἑαυτόν του, πίστευσε, ὁ λησμονῶν ἀρνεῖται·
Ἡ ἀληθής μας ὕπαρξις ἐπὶ τῆς μνήμης κεῖται·
Καὶ εἶναι προκαταβολὴ τοῦ μνήματος ἡ λήθη…
Ἄ, ἡ καρδία μου ποτὲ ἀγνώμων δὲν ἐκλήθη.
Δὲν λησμονεῖ εἰς τὸ παρὸν ποτὲ τὸ παρελθόν της·
Οὔτε εἰς δεύτερον βωμὸν τὸν παλαιὸν θεόν της·
Τηρῶ τὴν ἀνθοδέσμην μου καὶ μαραμμένην ἔτι
Καὶ μύρον εἰς τὰ φύλλα της ὁ μαρασμὸς προσθέτει!
Ναί· εἰς αὐτὴν ὀσφραίνομαι ἡδύτερον ἀκόμα,
Τόσους ἀπόντας φίλους μου καὶ τόσους εἰς τὸ χῶμα…
Ἕκαστον φέρει ἄνθος της ἓν ὄνομα· τὸ βρέχει
Τῆς μνήμης δάκρυ ἅγιον καὶ μαρασμὸν δὲν ἔχει.
Ἕν, ἓν φιλῶ τὰ ἄνθη της τὰ ὠχριῶντα ἤδη·
Ὤ, πλέον, ἂν τὸ ὄμμα σας ποτὲ δὲν θὰ μὲ ἴδῃ,
Ἂς ἀποθέσω εἰς αὐτὰ ἐπάνω τὴν ψυχήν μου·
Κρυμμένον, θὰ μὲ εὕρετε εἰς τὴν ἐπιστολήν μου!
(Κατὰ τὸν Δεκέμβριον τοῦ 188…)
Αχιλλευσ Παρασχοσ
