— Καϋμένε! ἂν ξανατολμήσῃς ἄλλη φορὰ νὰ τἄχῃς μὲ τὰ μαλλιά μου θά σε δέσω χειροπόδαρα ’ς τὴ πολυθρόνα καὶ θά σε δέρνω ὅλη τὴν ἡμέρα! ἀκοῦς; ἄκουέ το!
Καὶ πράγματι ὁ Τάκης τὸ ἤκουσε τελειότερον παρ’ ὅ,τι ἡ δεσποινὶς Χρυσάνθη προςεδκα. Ἡ ἀπειλὴ; θὰ σὲ δέσω! ὅσον καὶ ἂν ἦτο φοβερά, ἐν τούτοις ἴσχυσε νὰ ἐμπνεύσῃ εἰς τὸν ἀδιόρθωτον ταραξίαν ἓν μεγαλοφυὲς καὶ πρωτότυπον σχέδιον ἐκδικήσεως τὸ ὁποῖον μάλιστα ἐμελέτα, νὰ θέσῃ εἰς ἐφαρμογὴν τὸ ἀπόγευμα τῆς ἰδίας ἡμέρας, ὁ μικρὸς Σατανᾶς.
Ἦτο ἡ συνήθης ὥρα πρὸς τὸ ἑσπέρας, καθ’ ἣν ἡ Χρυσάνθη, ἐξερχομένη ἀειθαλὴς πάντοτε καὶ αἰωνίως νεαρωτέρα ἐκ τοῦ καλλωπιστηρίου της εἰςήρχετο εἰς τὴν αἴθουσαν καὶ ἀνέμενε τὴν ἔλευσιν τοῦ κυρίου Παραβλοπούλου, ὅστις περατῶν τὰς ἀντιγραφάς του ἐν τῷ Εἰρηνοδικείῳ καὶ ἐφοδιαζόμενος διὰ διόπτρων καὶ ὑψηλοῦ πίλου μετέβαινε παρ’ αὐτῇ ὅπως θαυμάσῃ, διὰ χιλιοστὴν φοράν, τὸν σπάνιον καὶ ἀνεκτίμητον ἐκείνου θησαυρὸν τῆς κόμης της.
Ἡ Χρυσάνθη βεβαίως θὰ ἔκαμνε πολὺ φρόνιμα, ἐὰν πρὸ τούτου εἶχε τὴν πρόνοιαν νὰ δέσῃ πράγματι τὸν μικρὸν ταραξίαν, κατὰ τὴν ἀπειλήν της, καθόσον ὁ Τάκης καθ’ ἦν στιγμὴν αὕτη
βυθισμὲνη ἐπὶ τῆς ἕδρας προςεπάθει νὰ συνδέσῃ τὰ νήματα τῶν ρεμβασμῶν της πρὸς τὰς ὀνειροπολήσεις τοῦ μέλλοντος, οὗτος ἐξεναντίας προςεπάθει νὰ συνδέσῃ δι’ ἄλλου πραγματικοῦ νήματος τὸν κεκρύφαλον τῆς θείας του μὲ τὸ ἄκρον τῆς ἕδρας. Καὶ ὅταν εἶδεν ὅτι ἡ ἔνεδρα εἶχε στηθῇ ἀσφαλῶς ὁ μικρὸς κακοῦργος ἐτράπη ἀψοφητεὶ εἰς φυγὴν καὶ ἀνέμενε τὴν ἔκρηξιν εἰς τὸ παρακείμενον δωμάτιον.
Αἴφνης μετά τινας στιγμὰς ἀνοίγεται ἡ θύρα καὶ ἐμφανίζεται ὁ μύωψ θαυμαστὴς τῆς δεσποσύνης, προςκλίνων καὶ ἑτοιμαζόμενος εἰς διαχύσεις.
