ἀποκοιμίζωμαι εἰς τὴν ἡδονικὴν ταύτην καὶ δροσερὰν τῶν φιλλυρῶν σκιάν, βαυκαλιζόμενος ὑπὸ τῆς φωνῆς σου τῆς ἀργυροήχου καὶ μελῳδικῆς. Ἀνθὼ φιλτάτη, θὰ ἀγαπώμεθα ἐδώ, ἔνθα ἡ δρόσος τῶν ἐαρινῶν νυκτῶν, ἄγρυπνος καὶ ἐπιτηδεία κοσμήτρια τῶν ἁγνῶν τούτων ἀνθέων, τὰ στολίζει ἐν σιγῇ καὶ μυστηρίῳ, μὲ νέους πάντοτε ἀδάμαντας, ἵνα τὰ εὕρῃ ἡ ἠὼς τὴν πρωΐαν καὶ τὰ θωπεύσῃ καὶ τὰ λαμπρύνῃ μὲ σάπφειρον καὶ σμάραγδον καὶ ἐκείνη, τὰ φιλάρεσκα!. Καὶ ποῦ ἀλλοῦ, Θεέ μου, δύναταί τις ν’ ἀγαπήσῃ τόσον ὅσον θέλεις σύ;… Κλαίεις, Ἀνθώ; τέκνον τῆς ἀληθοῦς ἁγνότητος, ἥτις, ὅσα καὶ ἂν πράξῃ ἔργα μεγάλα ὁ ἄνθρωπος, θέλει διατελεῖ πάντοτε τὸ κάλλιστον στοιχεῖον τῆς ὑπεροχῆς του; Κλαῦσον! εἶχον καιρὸν πολὺν νὰ ἴδω δάκρυα χαρᾶς· οὐδέποτε δὲ εἶδον τοιαῦτα ῥέοντα ἐξ ὀφθαλμῶν ἁγνοτέρων [Ὁ Μεγακλῆς ἐξαρτᾶ τὴν εἰκόνα του ἐκ τῶν κλάδων δένδρου καὶ πλησιάζει μὲ ὀφθαλμοὺς δακρυβρέκτους.] Μεγάκλεις, ἐλθέ, ἐλθὲ γρήγορα νὰ ἐναγκαλισθῇς τὸν φίλον σου εὐδαίμονα. Ἐλθὲ νὰ κλαύσωμεν πάντες ὁμοῦ τὰ δάκρυα τῆς χαρᾶς τὰ σπανιώτατα. Ἰδὲ αὐτὴν τὴν χάριν, τὴν δρυάδα ταύτην τὴν παρθενικήν! Εἶνε ἰδική μου. Μεγάκλεις, ἀκούεις; Αὐτὰ τὰ ἀρώματα τῶν ἀνθέων τούτων εἶνε ἰδικά μου. Γνωρίζεις τί σημαίνει τοῦτο; Σημαίνει ὅτι πᾶσα ἡ ἐπὶ τῆς γῆς εὐδαιμονία εἶνε ἰδική μου!
Ανθω ἐνῷ κλαίει] Καὶ αἱ αἶγες αὐταὶ ὅλαι, ὅλαι μετὰ τοῦ γάλακτός των ἰδικαί σου εἶνε, ὡραῖε μου Ἡρόστρατε. Δὲν θὰ μ’ ἐπιπλήξῃ ὁ πατήρ μου διὰ τοῦτο, διότι εἶσαι τόσον ὡραῖος, τόσον καλός.
Ηροστρατοσ. Τὴν ἀκούεις, Μεγάκλεις, λησμονεῖ ἑαυτὴν ἀπαριθμοῦσα τὰ δῶρά της! Καὶ πῶς ὄχι, μήπως περιλαμβάνει ἑαυτὸν ὁ ἥλιος ἐπιθεωρῶν καὶ ἀριθμῶν τὰ κτίσματα ὅσα καθ’ ἑκάστην διὰ τοῦ φωτός του καλλύνει;
Μεγακλησ. Μή μου ζήτει λέξεις, Ἡρόστρατε. Εἰς τὰς συνδιαλέξεις τῶν ἐρώντων, πᾶσα ξένη φωνή, εἶνε φθόγγος παράτονος. Ἄφες με νὰ θαυμάζω σιωπῶν.
Ηροστρατοσ [ἔκπληκτος] Τίς εἶνε ἐκείνη ἡ εἰκών; Μεγάκλεις, τί βλέμμα εἶν’ ἐκεῖνο;
Μεγακλησ. Εἶσαι σύ, εἶνε ἡ Ἀνθώ, εἶνε ὅ,τι ἐζητοῦμεν, Ἡρόστρατε.
Ηροστρατοσ. Θαῦμα! θαῦμα! Ἀνθώ, ἐλθὲ νὰ τὴν ἴδῃς. Ἐλθὲ νὰ ἀσπασθῶμεν τὸν γόητα τοῦτον ὅστις κατώρθωσε νὰ διαιωνίσῃ τὰς εὐδαίμονας στιγμάς μας!
Μεγακλησ. Ὤ! ὀλίγα μόνον μετεβλήθησαν! Τὰ πλεῖστα κατὰ τοὺς χαρακτῆρας τοῦ προσώπου. Ὅσον διὰ τὸ βλέμμα
