— Ψεύματα! μὲ κανὲνα ἀπολύτως!… θὰ σᾶς εἶπαν γιὰ καμμιὰ ἄλλη…
— Πῶς εἶνε δυνατὸν;… ὅλος ὁ κόσμος τὸ ἔχει ὡς βέβαιον… λέγουν μάλιστα πῶς…
— Καλὲ τὸν κόσμο κάθεσθε καὶ ἀκοῦτε…
— Περίεργον! καὶ ἐμεῖς τὸ ἐμάθαμε θετικὰ ἀπὸ πρόσωπον, εἰς τὸ ὁποῖον τὸ εἶπεν ὁ ἴδιος ὁ γαμπρός… πῶς γίνεται λοιπόν;
— Ποῖος κακοήθης εἶνε αὐτὸς ποῦ τὰ διαδίδει;.. πῶς τὸν λέγουν;
— Μὰ νομίζω νὰ τὸν εἶπαν Τερτίδη…
— Τερτίδη;… ὦ!… μήπως τὸν εἶπαν Ἀριστοτέλη Τερτίδη ἴσως…
— Νομίζω… ὥστε τὸν ξεύρετε; αὐτὸς λοιπὸν εἶνε;
— Ἆ, μπᾶ!… πρώτη φορὰ ποῦ ἀκούω τὸ ὄνομά του… οὔτε ξέρομε ποῦ βαστᾷ ἡ σκούφια του…
— Ἄλλο πάλι αὐτό! Τί κόσμος!… τί κάθουνται καὶ λένε!
— Ξεύρετε τί θὰ συμβαίνῃ;… τώρα ’θυμοῦμαι… Θὰ εἶνε ἴσως ἕνας ἐλεεινός, ἕνας τιποτένιος, ποῦ τῇς προάλλαις εἶχε τὴ τόλμη, ὁ ἀχρεῖος, νὰ βρῇ τὴν ὑπηρέτριά μας ’ς τὴν ἐξώπορτα καὶ νὰ τῆς ’πῇ πῶς νοστιμεύεται τὴ Θάλεια… ἀλλά, ἐννοεῖς, ἐκείνη τοῦ ἔκλεισε τὴ πόρτα καὶ τὸν ἔπτυσε… τὸν παλῃάνθρωπο ἀλήθεια κι’ ἀπ’ ἀλήθεια!… Ἔννοια του! καὶ θὰ τὸν κάμω ἐγώ!..
— Ἄ! μὰ τώρα ἐξηγοῦνται ὅλα… λέω κ’ ἐγὼ πῶς εἶνε δυνατὸν νὰ κάμετε τέτοιους γάμους…
— Βεβαιότατα! τὰ διαδίδει διὰ νὰ μᾶς ἐκδικηθῇ!… τί ἄλλο;.. Ἆ! τὸν μασκαρᾶ!
— Καὶ νὰ ἰδῆτε τί λέει ποῦ νὰ φρίξετε σᾶς βεβαιῶ!… πῶς τάχα τὸν ’μπάζατε νύχτα-μέρα ’ς τὸ σπίτι γιὰ γαμπρόν… πῶς προχθὲς συνεννοηθήκατε νὰ τὸν μεθύσετε ’ς τὸ τραπέζι… καὶ τάχα πῶς τὸν πιάσατε ὕστερα διὰ τῆς βίας μὲ τὸ ῥεβόλβερ ’ς τὰ χέρια γιὰ νὰ τὸν στεφανώσετε… καὶ τὴν ὥρα ποῦ ὁ παπᾶς, ποὖταν κρυμμένος ’ς τὴν ἄλλη κάμαρα, ἄρχισε νὰ τοὺς εὐλογάῃ, αὐτὸς ’ξεμέθυσε… ἔμπηξε τῇς φωναῖς… καὶ μαζεύτηκαν οἱ κλητῆρες καὶ τὸν ἐγλύτωσαν ἀπὸ τὰ χέρια σας μισοστεφανωμένο…
— Ἆ τὸν ἄτιμον!…
— Ἐννοεῖς, κυρία Περδίκη, πῶς ἐγὼ δὲν τὰ πίστευσα αὐτὰ… Θεὸς φυλάξοι!… τέτοια πράγματα! μάλιστα ἔστησα καυγᾶ μὲ κἄτι ἄλλαις ποῦ καλὰ καὶ σώνει, ἐπέμεναν νὰ ὑποστηρίζουν…
