ΠΑΡΧΕΙ μία τῶν φυσικῶν απολαύσεων τοῦ ανθρώπου αθωοτάτη καὶ ανυπέρθετος, ἥτις ὅμως δὲν προφέρεται, ὡς δυσάρεστος εις την ακοὴν καὶ δυσεγκαρτέρητος εις την συναναστροφήν, όχι μόνον αυτή, αλλα και ὁ τόπος ὅπου ἐκπληροῦται· περι αὐτοῦ δε τούτου, — δηλαδὴ τοῦ τόπου — κυρίως πρόκειται.
Και άλλοτε έκαμα λόγον περι αυτοῦ, όχι μεν εν μέσαις Ἀθήναις, αλλα μεταξὺ δημοσίου ουχ ἧττον κοσμίῡυ και αιδήμονος, χωρις να φανῶ απροσδιόνυσος· διο και θα τον επαναλάβω, πιστεύων ὅτι και εν τῷ ἄστει τῆς Παλλάδος ὁ λόγος περι οὗ ὁ λόγος δεν θα αποκηρυχθῇ ουδε ὡς ἀπρεπής, ουδ’ ὡς πάντη μάταιος.
Εἰνε κακόφατος, αληθῶς αλλα τί δεν δύναται νὰ εξηγηθῇ ευφήμως δια σεμνῶν περιφράσεων, ὅταν ὁ λαλῶν αιδεῖται και τους περι αὑτον μέν, αλλα και ἑαυτον προ πάντων. Εις τοῦτο συνίσταται ἡ κοσμιότης, ἧς άνευ μηδεις έχῃ τὴν αξίωσιν να συγκαταλέγεται εν τῇ χορείᾳ τῶν φιλοτίμων προσώπων τῆς καλῆς κοινωνίας.
Ναί, εἰνε κακοφατος ὁ τόπος εκεῖνος, και ὅμως θέλω περι αυτοῦ να είπω, ὡς ενδιαφέροντος δια την ὑγείαν τῶν οικιῶν, και την άνεσιν τῶν ενοικούντων, οἵτινες αγαποῦν αναμφιβόλως την καλην ανάπαυσιν, όχι μόνον επι τῶν μαλακῶν στρωμάτων, αλλα και…
Διακόπτομαι, διότι ουδε θελω να προσθέσω «μὲ τὸ συμπάθειο» καθως λέγει ὁ λαος ὁσάκις προφέρῃ τον αριθμὸν πέντε, ουδε προδιέθεσα εισέτι την διάνοιαν τοῦ αναγνώστου αρκούντως, ὥστε να μ’ εννοήσῃ χωρὶς να εκτεθῶ εις την αποστροφήν του.
Οἱ καθ’ ἡμᾶς αρχιτέκτονες πταίουν δι’ αυτους εγω και σή-
