αἴσθημα ἐλευθερίας ἀλλὰ καὶ αἴσθημα φιλανθρωπίας εἵλκυσε τὸν μέγαν τοῦτον ἄνδρα, κύριον αὐτοῦ μέλημα ὑπῆρξεν ἡ ἀνίδρυσις ἐν Ἀμερικῇ Σχολείου τυφλῶν.
Γνωστὸν, ὅτι ἐν τῇ ἀρχαιότητι καὶ μέχρι τοῦ τελευταίου αἰῶνος, οἱ τυφλοὶ ἔμενον τυφλοὶ ἀληθῶς, μηδὲν διδασκόμενοι, μηδὲν μανθάνοντες, ἐπαῖται ἀλῆται ᾄδοντες ἐνίοτε ἐν μὲν τῇ πολιᾷ ἀρχαιότητι τὰ ᾆθλα τοῦ Ἀχιλλέως καὶ τῶν Ἀτρειδῶν, κατόπιν τροβαδοῦροι τῶν ἀγυιῶν ψάλλοντες τοὺς ἀγῶνας τῶν ἡρώων τῶν μέσων αἰώνων καὶ τελευταῖον τὰ ἆθλα τοῦ Μάρκου Βότσαρη καὶ Καραϊσκάκη. Ἐν τῇ καταστάσει ταύτῃ τῇ προομηρικῇ διατελοῦσι ἔτι καὶ σήμερον ἐν τῇ χώρα ταύτῃ τῇ λεγομένῃ ἐλευθέρᾳ, πεπολιτισμένῃ καὶ χριστιανικῇ. Οὐδεὶς ἐν τοῖς παλαιοτέροις χρόνοις ἐφρόντιζε νὰ σώσῃ τοὺς τυφλοὺς ἀπὸ τῶν κακῶν τῆς ὀκνηρίας καὶ φωτίσῃ τὴν σκοτεινὴν αὐτῶν διάνοιαν. Ἀλλ’ εὐτυχεῖς θὰ ἦσαν οἱ τυφλοὶ ἐὰν οἱ βλέποντες ἄφιναν αὐτοὺς ἁπλῶς ἐν τῇ δυστυχίᾳ τῆς τυφλότητός των· ἀλλὰ πολλάκις δυστυχῶς οἱ ἔχοντες ἀκεραίαν τὴν ὅρασιν αὐτῶν διεσκέδαζον μὲ τὰ παθήματα τῶν τυφλῶν. Οὕτως ἀναγινώσκομεν ὅτι κατὰ τὸν Αὔγουστον τοῦ 1425 ὑπὸ τὴν βασιλείαν Καρόλου Ζ′ τέσσαρας ἄνδρας τυφλοὺς περιβαλόντες μὲ σιδηρὰν πανοπλίαν καὶ ὁπλίσαντες αὐτοὺς μὲ ῥάβδους βαρείας τοὺς ἔθεσαν ἐντὸς περιφραγμένου περιβόλου τοῦ ξενοδοχείου ď Armagnac, ἐν τῷ ὁποίῳ περιβόλῳ ὑπῆρχε καὶ ἀγριόχοιρος, ὃν ἤθελε κερδίσει ὁ φονεύσων αὐτὸν ἐκ τῶν τεσσάρων τυφλῶν. Ἡ πάλη ἤρξατο, οἱ πτωχοὶ τυφλοὶ, προσπαθοῦντες νὰ κτυπήσωσι τὸν ἀγριόχοιρον ἔτυπτον ἀλλήλους πρὸς τέρψιν καὶ θυμηδίαν τῶν θεατῶν καὶ θὰ ἐφόνευον ἀλλήλους ἐὰν δὲν ἔφερον πανοπλίαν. Ὑπάρχουν λαοὶ οἱ ὁποῖοι ἀνέχονται τὴν κατάστασιν αὐτὴν ἔτι καὶ νῦν. Δὲν ἀφίνουν ἴσως τοὺς τυφλοὺς νὰ τύπτωσιν ἀλλήλους, ἀλλ’ ἐνθυμοῦμαι ὅτι ἄφιναν ἐν Πάτραις πρό τινων ἐτῶν τὴν πτωχὴν καὶ τυφλὴν νεαρὰν ἐπαίτιδα Χαρίκλειαν νὰ ὑφίσταται ἄλλα μαρτύρια ὀδυνηρότερα καὶ τοῦ θανάτου.
Κατ’ αὐτοὺς τοὺς μέσους αἰῶνας οἱ Ἰἀπωνες ἦσαν φιλανθρωπότεροι τῶν λεγομένων Χριστιανῶν, διότι ἐδίδασκον τοὺς τυφλοὺς ἐν ἰδιαιτέρῳ ἱδρύματι νὰ μανθάνωσιν ἀπὸ στήθους τὴν ἱστορίαν τῆς πατρίδος των μὲ τὴν ἐντολὴν νὰ διδάσκωσι κατόπιν αὐτὴν διὰ ζώσης εἰς τοὺς συμπολίτας των.
Τὸ πρῶτον βιβλίον περὶ τῆς δυστυχίας τῶν τυφλῶν ἐδημοσιεύθη ἐν Ἰταλίᾳ τῷ 1646 «Il cieco afflito e consolato». Τὸ 1670 ὁ ἰησουΐτης Λάνα Τέρζε ἐδημοσίευσε πραγματείαν περὶ τῆς ἐκπαιδεύσεως τῶν τυφλῶν. Ὁ Ἰάκωβος Βερκουλὴ ἐν Γενεύῃ
