δος τῆς ἱδρύσεως τῶν βιομηχανικῶν ἔργων τοῦ Λαυρίου» συνελθόντες ὁμοθύμως πάντες οἱ ἀνώτεροι ὑπάλληλοι τῆς τε Ἑλληνικῆς καὶ Γαλλικῆς Ἑταιρίας, ὡς καὶ οἱ κάτοικοι τοῦ Λαυρίου, προςήνεγκον τῷ κ. Κορδέλλα χρυσοῦν μετάλλιον καὶ λεύκωμα, τὰ ὁποῖα οὗτος ἐδέχθη συγκεκινημένος ὡς πολύτιμον δεῖγμα ὑψίστης, ἠθικῆς ἀμοιβῆς ἀντὶ παντὸς ἄλλου διακριτικοῦ παρασήμου. Καὶ εἰς μὲν τὸ λεύκωμα ἀνεγράφοντο τάδε:
«ΑΝΔΡΕΑι ΚΟΡΔΕΛΛΑι Γενικῷ Διευθυντῇ τῶν Μεταλλουργείων, ὡς πολλῆς εὐγνωμοσύνης ὑπόμνημα δι’ ὅσα ἀπὸ τριάκοντα ἐτῶν ἐμόχθησεν ὑπὲρ τῆς μεταλλευτικῆς καὶ μεταλλουργικῆς βιομηχανίας καὶ ὑπὲρ αὐξήσεως τῶν ἐθνικῶν πόρων.»
Ἐπὶ δὲ τοῦ χρυσοῦ μεταλλίου περὶ κλάδον ἐλαίας ὡς ἐξῆς: «25τηρὶς, Οἱ ἀποτελοῦντες τὴν Ἑλληνικὴν καὶ Γαλλικὴν ἑταιρίαν, καὶ οἱ κάτοικοι Λαυρίου εὐγνωμονοῦντες.»
Θεόδωρος Ἀφεντούλης εἶδε τὸ φῶς ἐν Ζαγορᾷ, τῇ περικαλλεῖ καὶ καταφύτῳ κωμοπόλει τοῦ Πηλίου, βρέφος ἔτι λικνισθὲν ὑπὸ τὰς παιᾶνας καὶ τοὺς πολεμικοὺς κρότους τοῦ ἀγῶνος. Ἐν μέσῳ τῶν καλλονῶν ἀμιμήτου καὶ μεγαλοπρεποῦς φύσεως καὶ παρὰ τὴν γιγάντειον ἐκείνην γενεὰν τῆς ἐπαναστάσεως αὐξηθεὶς καὶ ἀνδρωθείς, διεμόρφωσεν ἐνωρίτατα τὰ σπάνια τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ πνεύματος φυσικὰ χαρίσματα, τὰ ὁποῖα βραδύτερον ἔμελλον νὰ διαλάμψωσιν ἐν τῇ παροιμιώδει φιλοπατρίᾳ, καὶ τῇ λεπτῇ καλαισθησίᾳ τοῦ σοφοῦ καθηγητοῦ τῆς φαρμακολογίας καὶ τοῦ ἁβροῦ ποιητοῦ τῶν «Κρητικῶν». Καὶ μολονότι ὁ κ. Ἀφεντούλης ἀφιέρωσε τὸν βίον αὑτοῦ κατ’ ἐξοχὴν εἰς τὴν ἱερὰν ἐπιστήμην τοῦ Ἀσκληπιοῦ, ἧς ὑπῆρξεν εἷς τῶν ἐπιφανεστέρων ἀντιπροσώπων ἐν τῇ συγχρόνῳ ἱστορίᾳ τῆς νεωτέρας Ἑλλάδος, ἐν τούτοις, ἀπείρων ἐγκυκλοπαιδικῶν γνώσεων καὶ παιδείας εὐμοιρῶν, διεκρίθη εἰς πλείστους πολλάκις κλάδους τῆς πνευματικῆς ἐν γένει ἐργασίας. Ὡς καθηγητὴς τῆς φαρμακολογὶας ἐν τῷ πανεπιστημίῳ, διδάξας ἐπὶ τεσσαράκοντα καὶ ἐπέκεινα ἔτη, θέλει καταλίπει ἐποχὴν ἀξιομνημόνευτον, διότι ἡ διδασκαλία αὐτοῦ ὑπῆρξεν ἀείποτε καλλίκαρ-
