παρακαλοῦσα τὸν ἀδελφὸν της νὰ τῇ προμηθεύσῃ τὰ «Ἀπόκρυφα τῶν Παρισίων» καὶ τὸν «Βοκκάκιον», περὶ ὧν τῇ εἶχε λαλήσει ὁ εὐαίσθητος φοιτητής, ὁ υἱὸς τῆς γειτονίσσης.
Καὶ πρὸς συμπλήρωσιν τῆς εἰκόνος δύο γείτονες μεταφέρουν ἐπὶ τῶν χειρῶν τὸν ἄτακτον Νῖκον ἀπολοφυρόμενον, μεμωλωπισμένον, καταβορβορωμένον, διότι ἅμαξά τις τὸν εἶχε κατακυλίσει χαμαὶ καὶ ὀλίγου δεῖν συνέτριψε τοὺς πόδας του....
Καί……
Πρέπει νὰ ᾖνε τις πολὺ ἠλίθιος ἢ ἀπειρόκαλος διὰ νὰ ἀρνηθῇ ὅτι αἱ ἀνωτέρω σκηναὶ δὲν ἔχουν πλοκήν, δραματικότητα, ποίησιν, συγκινήσεις, ῥωμαντικότητα, ἀξίαν τῆς γραφίδος τοῦ Δωδέ, ποικίλλουσαι τὴν μονοτονίαν τοῦ οἰκογενειακοῦ βίου εἰς ἣν μένουσιν ἀτυχῶς καταδεδικασμέναι πλεῖσται ἀκόμη ἀπλοϊκαὶ οἰκογένειαι, σηπόμεναι ἐν τῇ ἀδιαταράκτῳ οἰκιακῇ των γαλήνῃ, ὡς τὰ λιμνάζοντα ὕδατα, μεριμνῶσαι μόνον περὶ τοῦ ἄρτου, τῆς ἠθικῆς καὶ τῆς ἡσυχίας των καὶ κοιμώμεναι, ὡς αἱ ὄρνιθες, ἀπὸ τῆς ὀγδόης ἑσπερινῆς ὥρας!…
- Ἀθήνησι
Κωνστ. Φ. Σκόκος
Τοῦτο τὸ κοινὸν ἔχει ἡ γυνὴ μὲ τὸν ἄγγελον, ὅτι τῇ ἀνήκουσι τὰ πάσχοντα ὄντα.
Τὰ πάντα δύναται νὰ σοῦ ἐμπιστευθῇ ἡ γυνή, τὴν ψυχήν της, τὴν ἀφοσίωσίν της, τὴν ζωήν της, τὴν τιμήν της: Ἓν μόνον δὲν θὰ σου ἐμπιστευθῇ ποτέ: τὴν πραγματικήν της ἡλικίαν.
Μόνον ὁ τελευταῖος ἔρως τῆς γυναικὸς δύναται νὰ ἱκανοποιήσῃ τὸν πρῶτον ἔρωτα τοῦ ἀνδρός.
Ἐὰν θέλῃς νὰ κερδίσης τὴν εὔνοιαν τῆς γυναικὸς, μὴ λείψῃς νὰ κηρύξῃς ὅλας τὰς ἄλλας, γνωστὰς καὶ μή, ἀσχήμους.
