μετὰ στρατιωτῶν. Συμπλοκὴ ἐν τῇ σκηνῇ. Ὁ κονιορτὸς ἐγείρεται καὶ πλημμυρεῖ τὴν σκηνὴν μετὰ τῶν παρασκηνίων. Οἱ μὲν βήχουν, οἱ δὲ πταρνίζονται, ὁ καύσων ἀνυπόφορος, ὁ ἱδρὼς τρέχει ἀπὸ τοῦ προσώπου πάντων τῶν ἠθοποιῶν καὶ τέλος ἡ αὐλαία πίπτει μετὰ φρικώδη ἀγωνίαν κοινοῦ καὶ ἠθοποιῶν ἐπὶ τετράωρον, ἐνῷ σπεύδω νὰ εὕρω τὸν ἐγκαταλειφθέντα φίλον μου, οὗτινος ἡ τύχη ὑπὸ πᾶσαν ἔποψιν θὰ ἦτο καλλιτέρα τῆς ἰδικῆς μου.
- Ἀθῆναι, Ἰούλιος 1889.
Στέφανος Ι. Στεφάνου
Συχώρεσέ με Πλάστη μου ἐὰν τολμήσω
μὲ μιά μου παρατήρησι νὰ σ’ ἐνοχλήσω,
γιὰ πές μου Θεέ, ’ς τοὺς μῆνες τούτους τοὺς ὡραίους
τί σου κατέθηκε νὰ φτιάσῃς τοὺς κορέους;
Μὲ ἔκαμαν πολλαῖς νυχτιὲς νὰ ξενυχτίσω,
μοῦ πῆραν αἷμα δίχως νὰ κρυολογήσω,
νὰ συχαθῶ μ’ ἐκάνανε τὸν ἑαυτό μου,
μὲ ἔκαμαν νὰ βλαστημήσω… τὸ Θεό μου!..
’Σ τὸν οὐρανὸ ψηλά, Μεγαλοδύναμέ μου,
ἔχεις καὶ σὺ κορέους;… αἴ! γιὰ ’πέ μου!
ἂν ἔχεις, σὲ λυποῦμαι.. Καὶ τὸ δίχως ἄλλο
θὰ ἕννοιωσες τί σφάλμα ἔκαμες μεγάλο!..
[Ἀθῆναι, Μάϊος, Ἰούνιος, Ἰούλιος, 1889]
Νῖκος Α. Κοτσελόπουλος
