εἶνε αἱ πανουργίαι τῶν γυναικῶν καὶ ἀδιόρθωτοι. Μειδιῶσι διὰ νὰ προδώσωσι καὶ περιπτύσσονται διὰ νὰ πνίξουν. Γαληνιῶσιν, ὡς ἡ μαλακὴ ἐν ἐαρινῇ πρωΐᾳ θάλασσα, ἀλλ’ εἰς τὸ βάθος τῆς ψυχῆς των ἐγκλείουν τρικυμίας ἀγρίου χειμῶνος καὶ ὑφάλους τρομεράς.
Οἱ Λήμνιοι ἐπλανήθησαν καὶ ἐνέπεσον εἰς οἰκτρὰν παγίδα. Διεχύθησαν εἰς δεῖπνα πάνδημα διὰ νὰ πανηγυρίσωσι τὴν χαρὰν καὶ ἁρμονίαν τῆς νήσου. Ἀλλὰ τὰ δεῖπνα ἐκεῖνα ἦσαν δεῖπνα φρικτὰ Ἐριννύων. Αἱ γυναῖκες, συνευθυμοῦσαι, ἐμέθυσαν εἰς οἰκτρὸν βαθμὸν τοὺς Λημνίους. Ὅτε δὲ εἶδον αὐτούς, ἀναισθητοῦντας πλέον ἐκ τῆς κραιπάλης, τότε αἱ Μέγαιραι ἐξηγέρθησαν ἄγριαι, φρικώδεις καὶ ἐκδικητικαί. Ἁρπάσασαι τὰ ὅπλα τῶν ἀνδρῶν, ἐφόνευσαν θηριωδῶς αὐτοὺς ἅπαντας, συζύγους, πατέρας καὶ τέκνα, μηδὲ τούτων φεισθεῖσαι. Συνεφόνευσαν δὲ καὶ τὰς αἰχμαλώτους Θρᾴσσσας ἐν τῇ λύσσῃ τῆς μανίας των. Ἐκ τοῦ φρικτοῦ τούτου συμβάντος παρέμεινεν ἔκτοτε καὶ ἡ παροιμία «Λήμνια ἔργα ἢ Λήμνια κακὰ» δηλοῦσα τὰς κακουργίας τῶν Λημνίων γυναικῶν. Ἐν ᾧ δὲ ἡ Λῆμνος καθίστατο οὕτω θέατρον ἀπαισιωτάτου καὶ αἱματοφύρτου δράματος καὶ ὁ θάνατος καὶ ὁ τρόμος παμμέλανες ἐμυκῶντο ἐν αὐτῇ, ἡ Ἀφροδίτη, κεκλιμένη νωχελῶς ἐπὶ κλίνης ῥόδων ἐμειδία ἐξ ἀγρίας ἡδονῆς, ἐκδικηθεῖσα.
Ἐν τούτοις ἐκ τῆς γενικῆς αὐτῆς ἀνδρωλεθρίας τῆς Λήμνου διεσώθη εἷς ἀνήρ. Ἀνάλογον ὅραμα εἶχεν ἴδει πρὸ πολλοῦ ὁ τότε κόσμος ἐν Ἄργει, ἔνθα αἱ πεντήκοντα θυγατέρες τοῦ Δαναοῦ εἶχον φονεύσει ἐν μιᾷ νυκτὶ τοὺς πεντήκοντα συζύγους των, υἱοὺς τοῦ Αἰγύπτου καὶ ἐξαδέλφους των. Μεταξὺ ὅμως τῶν Δαναΐδων εὑρέθη μία, ἡ Ὑπερμνήστρα, ἥτις καὶ μόνη ἐφείσθη τοῦ συζύγου της Λυγκέως. Καὶ ἡ Λῆμνος ἐπίσης ἔσχε τὴν Ὑπερμνήστραν της κατὰ μοναδικὴν ἐξαίρεσιν.
Βασιλεὺς τῆς Λήμνου ἦτο τότε ὁ Θόας, υἱὸς ἢ ἔγγονος τῆς Ἀριάδνης καὶ τοῦ Διονύσου, υἱοῦ τοῦ Διός. Διὰ τοῦτο καὶ ὁ Ὅμηρος ἀπεκάλεσεν αὐτὸν θεῖον Θόαντα. Ὁ Θόας εἶχε σύζυγον τὴν Μύριναν, θυγατέρα τοῦ Κρηθέως καὶ θυγατέρα τὴν Ὑψιπύλην· εἶχε δὲ καὶ υἱὸν τὸν Σίκινον ἐκ τῆς Ναϊάδος Νύμφης Οἰνοίης, κατὰ τὸν Ἀπολλώνιον τὸν Ῥόδιον.
Ἡ Ὑψιπύλη ἦτο τρυφερωτάτης καρδίας, νοήμων, πολὺ ὡραία καὶ πλήρης χαρίτων κόρη· ὡς ἀπὸ θεῶν δὲ καταγομένη καὶ πορφυρογέννητος βασιλόπαις, φυσικῷ τῷ λόγῳ εἶχε καὶ εὐγενεστάτην ἀνατροφὴν καὶ τὸ αἴσθημα τῆς φιλοστοργίας ἰσχυρότερον. Τοῦτο δ’ ἄλλως ὑπέκαιε καὶ ἡ ἀγαθότης καὶ ἄλλαι ἀρεταὶ τοῦ πατρὸς Θόαντος.
