— Θέλεις νὰ κάμωμεν ἕνα περίπατον ἕως τὸ Χασεκῆ; τὸν ἠρώτησα. Ὁ καιρὸς εἶνε ὡραῖος. Ἀφοῦ ἤλθαμεν ἕως ἐδῶ;
— Πᾶμε· καλλίτερα ’στὴν ἐρημιά, νὰ μὴ βλέπω ἀνθρώπους.
Ἐξήγαγον τὴν καπνοθήκην μου, ἡτοίμασα σιγάρον, καὶ ἔστην πρὸ τῆς θύρας μικροῦ παροδίου καπηλείου διὰ νὰ τὸ ἀνάψω. Ὁ Τάκης ἐπροχώρησε. Μετά τινας στιγμὰς ἐστράφην διὰ νὰ ἐξακολουθήσω τὸν δρόμον, ἀλλὰ δὲν εἶδον τὸν Τάκην. Σπεύδω τὸ βῆμα καὶ τὸν βλέπω εἰςελθόντα ἐν τῷ μεταξὺ ἐντὸς μικροῦ ἀτοιχίστου προαυλίου πενιχρᾶς καλύβης, κειμένης εἰς ἀπόστασιν ὀλίγων βημάτων παραλλήλως τῆς ὁδοῦ. Ἐσταμάτησα τὸ βῆμα καὶ τὸν ἀνέμενον, ὅτε ἀκούω αἴφνης συγκεχυμένως γόους καὶ οἰμωγὰς ἀπὸ τοῦ βάθους τῆς καλύβης. Σχεδὸν ἐμάντευσα, πρὶν ἢ τὴν ἴδω ἐκτυλισσομένην ὑπὸ τὰ ὄμματά μου, ὁποία σκηνὴ διεδραματίζετο ἐκεῖ καὶ ὁποία ἔμελλε νὰ ᾖ ἡ λύσις. Ταχεῖα, ὡς ἀστραπὴ διῆλθε τὸν νοῦν μου ἢ ἰδέα, ὅτι κατὰ μοιραίαν σύμπτωσιν ἐξ ἐκείνων μὲ τὰς ὁποίας ἡ τύχη πλέκει συνήθως τὰ τρομερά της παίγνια, εἵλκυεν ἐκεῖ ἀκράτητον τὸν Τάκην ἡ εἰκὼν καὶ πάλιν τῆς ἀνθρωπίνης δυςτυχίας, καθ’ ἣν ἀκριβῶς στιγμὴν ὡρκίζετο νὰ γίνῃ μισάνθρωπος.
Ἡ περιέργεια καὶ τὸ ἐνδιαφέρον μου ἐξεκαύθη. Ἀνέμενον νὰ ἴδω τὸν Τάκην ἄν θὰ εἶχε τὴν δύναμιν νὰ ἐφαρμόσῃ ὅσα ἔλεγε πρὸ ὀλίγων στιγμῶν. Καὶ προςποιούμενος ἀδιαφορίαν ἔστρεψα τὸ βλέμμα ἀντιθέτως, ἐξήγαγον ἐφημερίδα παλαιὰν ἐκ τοῦ κόλπου μου, τὴν ἐξεδίπλωσα καὶ καθήσας ἐπί τινος ἐκεῖ που προςτυχόντος λίθου, ἐφάνην βυθιζόμενος εἰς τὴν ἀνάγνωσιν, ἐνῷ τουναντίον ἐνέτεινον τὴν ἀκοὴν καὶ προςήλουν ὑπόδρα, τὸ βλέμμα, ὅπως συλλάβω καὶ τὴν τελευταίαν γραμμὴν τῆς ἀπροόπτου ἐκείνης εἰκόνος, ὅπως μὴ μοῦ διαφύγῃ οὐδ’ ἡ τελευταία λεπτομέρεια τοῦ διαλόγου, ὃν εἶχεν ἤδη ἀρχίσει ὁ Τάκης κατὰ τὸ βραχὺ τοῦτο διάστημα.
Ἐντὸς τῆς ῥυπαρᾶς, σκοτεινῆς καὶ ὑγρᾶς ἐκείνης πλινθοκτίστου καλύβης, δι’ ἑνὸς μόνον βλέμματος ἠδύνατο νὰ ἴδῃ τις τὸ ἐλεεινότερον θέαμα τῆς ἀνθρωπίνης ἀθλιότητος, ἥτις περιεκλείετο ἐκεῖ ἐντὸς τεσσάρων πνιγηρῶν τοίχων ἀπεξεσμένων καὶ μελανῶν ἐκ τοῦ καπνοῦ τῆς ἑστίας. Ἡ θύρα ἦτο ἀνοικτή. Εἰς τὴν γωνίαν τοῦ ἀπέναντι τοίχου ἐπὶ στρώματος ἐξ ἀχύρου καὶ ῥακῶν ἔκειτο ὕπτιος κατὰ γῆς ἐκπέμπων ῥόγχους θανάτου τεσσαρακοντούτης ἀνήρ, ἓν πτῶμα μᾶλλον ἀναπνέον εἰςέτι, τοῦ ὁποῖου ἡ σκελετώδης μορφὴ εἶχέ τι τὸ ἀπαίσιον. Παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ ἐκάθητο μικρὰ δεκατετραέτις παιδίσκη ὠχρά, ἀναιμική, λιπόσαρκος, ὀλολύζουσα καὶ ῥίπτουσα βλέμμα στυγνὸν καὶ ἀπεγνωσμένον ἐπὶ τοῦ ἀσθενοῦς. Ἦτο πατήρ της.
