[Ὁ ἀείμνηστος Σπυρίδων Βασιλειάδης, οὗ τὸν πρόορον θάνατον ἐθρήνησεν ἐν εἰλικρινεῖ πένθει ἡ νεωτέρα σύγχρονος φιλολογία, ἐγεννήθη ἐν Πάτραις τὸν Δεκέμβριον τοῦ 1845. Εἰκοσαέτης περίπου εἶχεν ἀναγορευθῇ διδάκτωρ τῆς Νομικῆς καὶ ἐπεδόθη εἰς τὴν ἀκανθώδη, ἀνιαρὰν καὶ ἄχαριν ἐξάσκησιν τοῦ δικηγορικοῦ ἐπαγγέλματος. Ἀλλὰ πεπροικισμένος ἀπὸ φύσεως διὰ ζωηροτάτης φαντασίας καὶ λεπτῆς αἰσθήσεως τοῦ καλοῦ, ἐγκλείων δὲ ἐν ἑαυτῷ σπανίους θησαυροὺς πνεύματος καὶ καρδίας, ἀφιερώθη μετὰ μείζονος καὶ ἱεροῦ ἐνθουσιασμοῦ περὶ τὴν θεραπείαν τῶν Μουσῶν, νεώτατος δ’ ἔτι ἐδημοσίευσε τὰ πρωτόλεια αὑτοῦ ὑπὸ τὸ ψευδώνυμον Ὠρίων, ἐν οἷς διεφαίνετο ἔκτοτε ὁ γλυκὺς καὶ περιπαθὴς καλλιτέχνης τῆς Γαλατείας, ὁ μέλλων βραδύτερον νὰ καταλάβῃ περιφανῆ θέσιν ἐν τῷ νεωτέρῳ Παρνασσῷ τῆς Ἑλλάδος. Συνέγραψε πλεῖστα ἔργα πεζὰ καὶ ἔμμετρα, ἤτοι λυρικὰς ποιήσεις, δράματα, χαρακτῆρας, διηγήματα, τεχνοκρισίας, κοινωνικὰς μελέτας, κλπ. ἅτινα, μετὰ τὸν θάνατον αὐτοῦ, εὐσεβὴς χεὶρ πολυτίμου φίλου, ἡ τοῦ κ. Φιλοποίμενος Παρασκευαΐδου, μεθ’ οὗ τὸν συνέδεεν ἱερὰ καὶ αἰθε-
