Ἰλιάδος, τραυλίζουσα ὀλίγας ἐξηρθρωμένας γαλλικὰς φράσεις καὶ πλειοτέρας ὀνομαστικὰς ἀπολύτους, κἄποτε ἐφοδιαζομένη μὲ περισσοτέρας ἀνορθογραφίας ἢ γράμματα πραγματικά, μὲ τὴν κεφαλὴν πλήρη καπνῶν καὶ μυθιστορημάτων καὶ φαντασιοσκοπιών, καὶ ὄχι μὲ γνώσεις ἀσφαλεῖς, θετικάς, ἀληθεῖς. χρησίμους. Καὶ ὅλην αὐτὴν τὴν ἡμιμάθειαν, τὴν ἐπιπολαιότητα, τὴν κενοφροσύνην, ἥτις ἀξιοῖ ὅτι ἔμαθε τὰ πάντα, χωρὶς νὰ γνωρίζῃ οὐδὲν ὡρισμένον, ὅλην αὐτὴν τὴν σύγχυσιν τοῦ ἐγκεφάλου καὶ τῆς ψυχῆς τὴν ἐξαγοράζουν αἱ δύσμοιροι ἑλληνίδες κόραι μας μὲ τὰ δροσερώτερα καὶ εὐωδέστερα ἔτη τῆς ἁβρᾶς των νεότητος, κατὰ τὰ ὁποῖα μεταβάλλονται εἰς ὄντα ἀναιμικά, μαρασματώδη, κύπτοντα πρὸ τῶν ἀγόνων τετραδίων των ὑπὸ τὸ ὑελῶδες βλέμμα τοῦ διδασκάλου μόνον καὶ μόνον διὰ νὰ μάθωσι πλειοτέρας ἀνωρθογραφημένας ἀνοησίας ἢ γράμματα καὶ γνώσεις βιοφελεῖς!!
Οἱ γονεῖς ἂς σκεφθῶσι καλῶς. Οἱ διδάσκαλοι ἂς ἐξετάσωσιν εὐρύτερον τὸ ζήτημα. Καὶ ἡ Κυβέρνησις ἂς μετέλθῃ καταλληλότερα μέτρα ἀναδιοργανίζουσα τὰς βάσεις καὶ τοὺς ὅρους τῆς γυναικείας ἀγωγῆς καὶ παιδεύσεως. Κατὰ τὰ ἐννέα δέκατα ἡ τύχη τῆς οἰκογενείας, τῆς κοινωνίας, τῆς πατρίδος, ἤρτηται ἐκ τῆς τοιαύτης ἢ τοιαύτης ἠθικῆς καὶ πνευματικῆς διαπλάσεως τῆς γυναικός. Εἶνε κρῖμα, μὰ τὴν ἀλήθειαν, νὰ στρεβλοῦται καὶ σήπεται ἡ καλαισθησία καὶ ἡ εὐφυΐα τόσων νεαρῶν ἑλληνίδων εἰς τὰ νοσογόνα
