ΟΣΟΝ τερπνὸν καὶ ἡδονικὸν εἶνε τὸ ἔαρ!
Μυριάδες φωναὶ καλοῦσιν ἡμᾶς ἔξω εἰς τὴν ἀναβιοῦσαν φύσιν. Ἐδῶ θροεῖ τὸ ἀναθάλλον δάσος τὸ εὔθυμον αὑτοῦ ἐαρινὸν ᾆσμα, καὶ ἐπὶ τοῖς φύλλοις αὑτοῦ καὶ ἄνθεσι τρίζει καὶ ἐκπηγάζει βλαστάνουσα ζωή, ἐκεῖ ἐπὶ τῶν χλοερῶν λειμώνων μαρμαίρουσι χρυσίζοντα τοῦ ἡλίου τὰ φῶτα, καὶ αἱ λιγυραὶ τῶν πτηνῶν φωναὶ μετ’ ἀγαλλιάσεως ἐξυμνοῦσι τὸν ἀνακαινισθέντα κόσμον; Τὸ ἔαρ ἔφθασεν! Μεταξὺ τῶν φαιδρῶν ἀναφυομένων καλαμῶν τῆς Βοτάνης προσνεύουσιν ἡμῖν φιλοφρόνως χαρίεντα ἄνθη, αἰδημόνως δὲ καὶ ἡμικεκρυμμένον ἐν τῇ παχείᾳ χλόῃ ἀνθεῖ τῆς ταπεινοφροσύνης τὸ ἄνθος, τὸ χάριεν ἴον. Καίτοι δὲ ὁ στελεὸς τούτου ὑψοῦται καθέτως πρὸς τὰ ἄνω, κλίνει οὐχ ἧττον πρὸς τὰ κάτω τὴν τρυφερὰν αὐτοῦ κεφαλὴν καὶ διὰ τῆς μορφῆς του ταύτης ἀνταποκρίνεται πρὸς τὸ σύμβολον, ὅπερ ἐκπροσωπεῖ.
Λίαν προσφυῶς ὁ Γοίθιος παριστᾷ τὸ ἴον ψιθυρίζον τοὺς ἑπομένους στίχους:
στέκω κρυμμένο καὶ σκυφτὸ
νὰ ὁμιλήσω δὲν ’μπορῶ
Ἐν ἁρμονίᾳ πρὸς τὴν στάσιν του κεῖνται τὸ χρῶμα καὶ τὸ ἄρωμα. Τὸ κυανοῦν αὐτοῦ χρῶμα, μετὰ τοῦ ἐρυθροῦ, ὅπερ, κατὰ τὸν καθηγητὴν Βρατανέκ, φαίνεται ἐντὸς ὡς ἁπλοῦς καὶ ἀφανὴς χιτών, δείκνυσιν ἡμῖν τὴν μετριοφροσύνην.
