Ἐν Ἀθήναις τῇ 12 Ἰουνίου 1889,
- Ἀξιότιμε Κύριε Σκόκε,
Οἱ ὀλίγοι στίχοι οὓς ἐπισυνημμένως σᾶς πέμπω μεγάλως ἀμφιβάλλω ἂν δύνανται νὰ τύχωσι τῆς ἐπιδοκιμασίας σας καὶ νὰ σᾶς φανῶσι δημοσιεύσεως ἐπιδεκτικοί, μὴ ὄντες οὐδὲ πρωτότυποι κἄν, ἀλλ’ ἁπλῶς μετάφρασις. Σᾶς τοὺς διακοινῶ δὲ μᾶλλον διὰ τὸ παράδοξον τῆς παραγωγῆς αὐτῶν.
Ἔλαβον κατ’ αὐτὰς ἐπιστολὴν ἐκ Παρισίων γαλλιστὶ γεγραμμένην ὑπὸ Κυρίας, ἀνώνυμον, ἢ μᾶλλον ψευδώνυμον, ἔχουσαν ἐγκεκλεισμένους στίχους γερμανικούς, τὸ πρωτότυπον τῶν ἐνταῦθα ἐπισυνημμένων, δι’ ὧν ἡ γράψασα θρηνεῖ νέον τινὰ Ἕλληνα ἀποθανόντα· ἀλλ’ ἀγνοῶ ἐντελῶς τίς ὁ θρηνούμενος, ὡς καὶ τίς ἡ θρηνοῦσα, διότι μοὶ λέγει ὅτι ἔχει λόγους ἵν’ ἀποκρύψῃ τὸ ὄνομά της. Οὐχ ἧττον κολακευτικώτατα μοὶ ζητεῖ νὰ μεταφράσω τὸ ἐλεγεῖόν της, καὶ εἰ δυνατὸν νὰ δημοσιεύσω τὴν μετάφρασιν εἰς ἓν τῶν ἀρίστων τῆς Ἑλλάδος περιοδικῶν.
Ὁμολογῶ ὅτι ἀπέναντι τῶν ἀλλεπαλλήλων τούτων ἀγνώστων πᾶν ἄλλο διελογίσθην ἢ νὰ προβῶ εἰς τὴν ζητουμένην μετάφρασιν. Ἀλλ’ ἡ διακαὴς ἀγάπη ἣν ἡ ποιήτρια φαίνεται τρέφουσα πρὸς τὴν Ἑλλάδα ὑπερίσχυσεν ἐμοῦ, καὶ ἰδοὺ ἐξετέλεσα τὴν μετάφρασιν. Ἂν αὕτη δὲν ἀπέβη κατὰ τὴν ἐπιθυμίαν της, διότι βεβαίως τὴν ἐπεθύμει καλήν, ἐκπληρῶ κἂν τὴν ἄλλην εὐχήν της, τοῦ νὰ δοθῇ αὕτη εἰς ἓν τῶν ἀρίστων περιοδικῶν, καὶ πέμπω αὐτὴν εἰς τὸ ὑμέτερον, ἐπὶ τῇ ἐλπίδι ὅτι οἱ αὐτοὶ λόγοι ἴσως πείσουσι καὶ ὑμᾶς νὰ τὴν δημοσιεύσητε.
Μετὰ πάσης ὑπολήψεως.
Α. Ρ. Ραγκαβησ
ΤΟΥ χρόνου τὸ ἀμείλικτον πτερὸν κ’ ἐμὲ προσβάλλον,
ἐκ ῥίζης μοὶ ἀνήρπασε τὸ παρελθὸν τὸ θάλλον.
Ὀπίσω τρέπομαι, ζητῶν τοῦ ἔαρός μου τ’ ἄνθη·
τὸ ἔαρ ἔγινε χειμών, πᾶν ἄνθος ἐμαράνθη.
