Η ΚΟΡΗ ὅταν ἡ μήτηρ ῥεμβάζῃ εἰς τὸ πλυσταρεῖον.
Καὶ ἰδοὺ ὅτι ἡ φιλάρεσκος ἐπιδιορθοῦσα τὰς ἀθώας αὐτὰς ἐλλείψεις φιλοτεχνεῖ καὶ ἐξιδανικεύει ὅ,τι ἡ φύσις ἐλησμόνησε νὰ συμπληρώσῃ, ἡ κακή.
Καὶ δὲν ὑπάρχει κλασικώτερος ἠλίθιος εἰς τὰ ὄμματα τῆς φιλαρέσκου εἰμὴ ὁ ἀξιῶν μετὰ σοβαρότητος ὅτι ὅλαι ἐκεῖναι αἱ λεπτομέρειαι τοῦ ἀφρώδους κάλλους της — ἰδιοκτήτου ἢ δανεικοῦ, δὲν σημαίνει — τὸ στόμα, αἱ χεῖρες, οἱ μαστοὶ, οἱ πόδες, οἱ ὀφθαλμοὶ ἐδόθησαν ὑπὸ τῆς ἀριστοτέχνιδος φύσεως, ὄχι διὰ νὰ σκορπίζωσι φλόγας, ἀσπασμούς, περιπτύξεις, ἠλεκτρισμοὺς ἔρωτος, φρικιάσεις ἡδυπαθείας, αἴγλην καὶ θάμβος καὶ μαγείαν, ἀλλὰ πρὸς μόνον δῆθεν τὸν χυδαῖον σκοπὸν τοῦ νὰ μασῶσι, νὰ ῥάπτωσι, νὰ πταρνίζωνται, νὰ θηλάζωσι καὶ νὰ κινῶσι τὰ λίκνα τῶν νηπίων της.
Ἂς παραληροῦν ὅ,τι θέλουν οἱ ἀνάπηροι ἠθικολόγοι καὶ οἱ ἀναφαλαντίαι καὶ ῥευστοποιημένοι σύζυγοι.
Ἡ φιλάρεσκος δικαιοῦται νὰ ἦνε, νὰ γίνῃ, νὰ αὐτοσχεδιασθῇ, καὶ νὰ πιστεύῃ ἀκόμη ὅτι εἷνε ὡραία. Τελείωσε!
