δὲν εὑρίσκεται παρ’ αὐτοῖς ἡ ὑπέροχος μόρφωσις νὰ ἀνθίστανται δι’ εὐτόλμου ἤθους εἰς τὴν δολίευσιν τῶν ἐκλογῶν.
Ἓν δὲ μάλιστα ἐκπλήττει τὸν ἀστὸν ἐν τῷ χωρίῳ καὶ τοῦτο εἶναι τὸ πλῆθος τῶν ᾀσμάτων. Εἰς τὸ χωρίον ᾄδουσιν ὅλοι. Αἱ μητέρες ᾄδουσιν εἰς τὰ μικρὰ ἐν τῷ λίκνῳ προσεκτικῶς ἀκούοντα τέκνα των τὰ ἐκφραστικὰ νανουρίσματά των, ὁ γεωργὸς διὰ τῶν ᾀσμάτων ἀνακουφίζει τὴν κοπιώδη ἐργασίαν, ὁ ποιμὴν διὰ τῶν ᾀσμάτων ὠθεῖ τὸν βραδυποροῦντα χρόνον, ὁ ὁδοιπόρος διὰ τῶν ᾀσμάτων συντομεύει τὴν μακρὰν ὁδοιπορίαν. Ἀλλὰ καὶ ἐν τῷ συμποσίῳ, τῷ γάμῳ, τῇ πανηγύρει, τῇ διασκεδάσει πανταχοῦ τὸ ᾆσμα, ὁ ἀχώριστος οὗτος τοῦ Ἕλληνος σύντροφος. Καὶ ὁποῖον ᾆσμα! Δὲν εἶναι τὸ ᾆσμα τῆς πόλεως, ὅπερ εἴτε σκῶπτον εἴτε σατυρίζον εἴτε ἔρωτα ἐκφράζον παριστάνει τὸν διεφθαρμένον ἀστὸν, ἀλλ’ εἶναι τὸ ᾆσμα, τὸ ὁποῖον εἰσάγει εἰς τὰ βάθη τῆς καρδίας, εἰκονίζει ἡμῖν τὸν λαὸν ἐν τῇ φύσει αὐτοῦ τῇ ὑγιεῖ καὶ ῥωμαλέᾳ. Ἐνόμιζον ὅτι ἐν τῇ Ἑλλάδι δὲν ζῇ πλέον ἡ ποίησις, διότι οὐδέποτε ἠδυνήθην νὰ διατεθῶ ποιητικῶς ὑπὸ τῶν ποιημάτων τῶν νεωτέρων Ἑλλήνων συγγραφέων, ἃ μετὰ προσοχῆς ἀναγινώσκω. Ἀλλ’ ᾐσθάνθην ἀληθινὴν ὄντως συγκίνησιν ἐν τοῖς ᾄσμασι τῶν χωρικῶν, ἐν οἷς εὑρίσκεται ἡ ἁπλότης, ἡ γραφικότης, ἡ ζωὴ, ἡ φιλοσοφία, ἡ χάρις, ἡ φύσις καὶ ὅλα τὰ ἄλλα, ὅσα ἐννοοῦνται ὑπὸ τὴν λέξιν «ποίησις». Εἶναι δὲ ἡ ᾠδὴ εἰς τὸν χωρικὸν ἀνάγκη. Ὁ ἀγωγιάτης μου ἀπὸ Ζυγοβιστίου μέχρι Τριπόλεως ἐτραγῴδει διὰ λιγυρᾶς καὶ τεχνικωτάτης φωνῆς ᾄσματα τῶν κλεφτῶν σχετιζόμενα πρὸς τοὺς τόπους ἐκείνους. Ἐξεπλάγην δὲ ὅτι οὗτος ἤξευρε τόσα πράγματα περὶ τοῦ βίου τῶν κλεφτῶν τῶν μερῶν ἐκείνων, ἃ ἐγὼ πρώτην φορὰν παρ’ αὐτοῦ ἤκουον. Δὲν ἐνθυμοῦμαι δὲ οὐδέποτε νὰ ἔκαμον τόσον ποιητικὸν ταξείδιον διὰ μέσου τοῦ συνηρεφοῦς καὶ μεγαλοπρεποῦς δάσους τῆς Γορτυνίας συγκείμενον ἐκ κωνοσχήμων ὡραιοτάτων ἐλατῶν, ἐλαυνόμενον δὲ καὶ ὑπὸ τοῦ λιγυφθόγγου ἀοιδοῦ ᾄδοντος μετὰ ἐγωϊστικῆς φιλοδοξίας τὰ κατορθώματα τῶν κλεφτῶν, οἵτινες ἔπιον ἐκ τοῦ δροσεροῦ ὕδατος τοῦ Μαλάκη καὶ ἐκάθισαν γευματίζοντες ὑπὸ τὴν αὐτὴν ἐλάτην, ὑφ’ ἣν ἐκάθισε καὶ αὐτὸς νὰ γευματίσῃ.
Ἓν δὲ, ὅπερ πολὺ μὲ ἤρεσε παρὰ τοῖς χωρικοῖς, εἶνε ἡ καλὴ συνήθεια κατὰ τὰς ἑορτὰς νὰ φορῶσιν ἴδιον φόρεμα, τὸ καλ-
