γραφε δημοδιδάσκαλος πρὸς τὸν μαθητήν του πληροφορῶν αὐτὸν ὅτι χαίρει διὰ τὸ αἴσιον τῆν ὑγείας του.
Ἐν μέσῳ τοῦ ἐπιστημονικοῦ μου πυρετοῦ δὲν παρετήρησα ὅτι αἱ ἐπιστολαὶ τῆς Χάριτος βαθμηδὸν ἐγένοντο σπανιώτεραι, καίπερ ἐξ ἴσου πάντοτε θερμαί· μόνον δὲ μετὰ πέντε μῆνας, ἀφ’ ἧς ἔλαβον τὴν τελευταίαν ἐπιστολήν της, παρετήρησα ὅτι εἶχε παύσει πλέον νὰ μοὶ γράφῃ.
Τοῦτο μὲ ἔθλιψε κατ’ ἀρχὰς ἄλλα μετ’ ὀλίγας ὥρας δὲν τὸ ἐνεθυμούμην πλέον. Καὶ διέρρευσαν ἔκτοτε ἐν σιωπῇ ἔτη ἕξ.
Τοιαῦται ἦσαν αἱ πρὸς τὴν Χάριτα σχέσεις μου ὅτε ἐπανῆλθον ὡς εἶπον ἐν τῷ τόπῳ τῆς γεννήσεώς μου.
Θὰ μὲ συνεκίνει ἆρά γε ἡ θέα της; τὸ βλέμμα της θ’ ἀπετίνασσεν ἆρά γε ἀπ’ ἐμοῦ τὸ ψυχρὸν σάβανον δι’ οὗ ἡ ἐπιστήμη περιέβαλε τὴν ὕπαρξίν μου; ᾘσθανόμην εἰς τὸ βάθος τῆς ψυχῆς μου ἐλπίδα τινὰ ἄλλα δὲν ἐτόλμων νὰ εἴπω πρὸς ἐμαυτὸν ὅτι ἤλπιζον.
Τῇ ὑστεραίᾳ τῆς ἐπανόδου μου ἐξῆλθον ὅπως μεταβῶ εἰς τὸν οἶκόν της. Γλυκεῖά τις συγκίνησις προσδοκίας ἅμα καὶ περιεργείας μὲ κατεῖχεν. Ἐβάδιζον ἀναπολῶν ἐν τῇ μνήμῃ μου τοὺς γλυκεῖς ἐκείνους πρώτους παλμοὺς τοῦ ἀποκοιμηθέντος ἐρωτός μου καὶ καθ’ ὅσον ἐξηκολούθουν σκεπτόμενος ταῦτα, τοσοῦτον ᾐσθανόμην ἐν ἐμοὶ τὴν ἐλπίδα τοῦ νὰ λησμονήσω τοὐλάχιστον ἐν τῷ ἔρωτι τὴν ξηρότητα τῆς ὑλιστικῆς μου σοφίας.
Αἴφνης ἀνακύψας τυχαίως ᾐσθάνθην ὅτι οἱ πόδες μου προσεκολλήθησαν ἀκίνητοι ἐπὶ τοῦ ἐδάφους· θέαμά τι ἀπροσδόκητον συνεκλόνισε τὴν κανονικὴν λειτουργίαν τοῦ ὀργανισμοῦ μου ὡς δι’ ἠλεκτρικοῦ τιναγμοῦ.
Εἶδον τὴν Χάριτα ἐν τῇ ὁδῷ μακρόθεν ἐν πλουσία περιβολῇ βαδίζουσαν. Τὰ παρελθόντα ὀκτὼ ἔτη τὴν ἀνέπτυξαν εἰς κάλλος καὶ νεότητα, ἦτο ἤδη νεᾶνις τριῶν καὶ εἴκοσιν ἐτῶν.
Ἀλλ’ ἦτο ὠχρὰ, εἶχε τοὺς ὀφθαλμοὺς χαμηλωμένους· εἶδός τι ἀπαυδήσεως καὶ καμάτου ἐνέφαινεν ἡ ὅλη της ὄψις.
Ἐβάδιζε στηριζομένη ἐπὶ τοῦ βραχίονος ἀνδρός τινος ἀγνώστου μοι, μετρίου ἀναστήματος, ἡλικίας φαινομένης τεσσαράκοντα πέντε περίπου ἐτῶν, ἄσχημον, εὐτραφοῦς, ἐξυρισμένου τὸν στρογγύλον πώγωνα, εἶδος ὀψοπώλου νεοπλούτου, μὲ καταμέλανα μύστακα, ἐξέχουσαν κοιλίαν, λευκὸν ὑπενδύτην ἐφ’ οὗ ἔστιλβε παλαιὰ καὶ πολυσύνθετος χρυσῆ ἅλυσις ὡρολογίου καὶ βαδίζοντος μετὰ τοῦ γνωστοῦ ἐκείνου ὕφους, ὅπερ ἔχουσιν οἱ πλούσιοι ἀλλ’ ἀμαθεῖς ἄνδρες ὁσάκις ἐν ἡλικία τεσσαράκοντα πέντε ἕως ἑξήκοντα
