— Νὰ μ’ ἀγαπᾷς Χάρις, ὡς ἐγὼ θὰ σ’ ἀγαπῶ. Μοῦ τὸ ὑπόσχεσαι;
— Ὤ! σεῖς οἱ ἄνδρες εἷσθε δύσπιστοι, διότι εἶσθε ἄστατοι σεῖς αὐτοί! Σοὶ ὀμνύω εἰς τὸν ἀέρα αὐτὸν ποῦ ψιθυρίζει εἰς τὰς κορυφὰς τῶν δένδρων ν’ ἀποθάνω τὴν ἡμέραν, καθ’ ἣν δὲν θὰ δύναμαι νὰ σοὶ ἀνήκω πλέον εἶπεν ὑψοῦσα τοὺς δακρυβρέκτους ὀφθαλμούς της πρὸς τὸν οὐρανόν.
Τόσον ἀπαίσιος μοὶ ἐφάνη ὁ ὅρκος ἐκεῖνος ὥστε ἐρρίγησα.
— Ὄχι τοιούτους ὅρκους, Χάρις, εἶπον. Σὲ πιστεύω, συγγνώμην.
Καὶ ἀνεμνήσθην, ἀλλ’ ἐν ἀδημονίᾳ διὰ τὴν ἀσέβειαν τῆς ἰδέας, ἀνεμνήσθην, λέγω, ἀορίστως τῆς συστάσεως ἐκείνης τῶν φίλων μου· «Μάθε νὰ ἐννοῇς ὅτι ὑπὸ τὴν συμπαθῆ ἐκείνην μορφὴν τῆς νεάνιδος, ὄπισθεν τῶν δακρυβρέκτων ἐκείνων ὀφθαλμῶν τῶν ὑψωμένων πρὸς τὸν οὐρανὸν ὡς ἐν ἐκστάσει ἐρωτικῆς προσευχῆς, κρύπτεται ὁ ἐγωϊσμὸς καὶ ἡ κοινοτέρα φιλαρέσκεια».
Ἀπῆλθον συγκεκινημένος, ἐρῶν, εὐτυχὴς ἐν τῇ ὀδύνῃ τοῦ ἀποχαιρετισμοῦ ἐκείνου, ἐξ οὗ ἀπεκόμιζον τὴν πεποίθησιν ὅτι ἀγαπῶμαι.
Ἐνεγράφην ἐν τῇ Ἰατρικῇ Σχολῆ τοῦ Βερολίνου οὐχὶ ὅπως ἐνασκήσω τὴν Ἰατρικὴν ὡς βιοποριστικὸν ἐπάγγελμα, ἀλλ’ ὅπως εἰσδύσω εἰς τὸ μυστήριον τοῦ ἀνθρωπίνου ὀργανισμοῦ.
Διῆλθον ἡμέρας καὶ νύκτας μακρὰς μελετῶν ἐν ἀδιαλείπτῳ ἐρεύνῃ ἁπάσας τὰς σχετικὰς τῇ ἰατρικῇ φυσικὰς ἐπιστήμας καὶ τὰ ἔτη παρήρχοντο ταχέως, ἐγὼ δὲ ἀπεθησαύριζον γνώσεις ἐπὶ γνώσεων.
Ποσάκις ἐν βαθείᾳ νυκτὶ χειμῶνος ὑπὸ τὸ φῶς τῆς λυχνίας, ἱστάμενος ὄρθιος πλησίον πτώματος ἐξηπλωμένου ἐπὶ τῆς ἀνατομικῆς τραπέζης μου, ἀνεζήτησα διὰ τῆς σμίλης καὶ τοῦ μικροσκοπίου τὸ μυστήριον τῆς ζωῆς καὶ τῆς νοήσεως ἐν τῷ ἀνθρωπίνῳ κρανίῳ καὶ ποσάκις ἀπηυδηκὼς ἐνώπιον τοῦ ἀδιερευνήτου μυστηρίου ἔρριπτον χαμαὶ ἐν ὀργῇ τὸ κρανίον ἐκεῖνο κυλιόμενον τότε ἐπὶ τοῦ ἐδάφους ὡς τόπιον μικροῦ παιδός.
Κατὰ τὰς πυρετώδεις ἐκείνας ἐρεύνας μου, ᾐσθανόμην νευρικήν τινα μανίαν ἀποκαλύψεων ὡς ἄν εἰ τὸ μυστήριον τῆς ζωῆς καὶ τῆς νοήσεως ἦτο κεκρυμμένον ὑπό τινος ἐπίτηδες ἐντὸς δυσπροσίτου τινὸς χώρου καὶ μοὶ προεβάλλετο ὡς πρόβλημα ἡ εὕρεσις αὐτοῦ.
Εὐκόλως δύναται νὰ ἐννοηθῇ ὅτι ὑπὸ τοιαύτῃν πυρετώδη καὶ ἀδιάλειπτον σπουδὴν ἐκτησάμην τόσοις ἐπιστημονικὰς γνώσεις
