τώσαμεν τὸν ἄνδρα σου ἐμεῖς τονε πλερώναμε, κεῖνον τὸν παλῃὸ Βέτουλα, ἢ ἕξη γρόσια, ἢ ἑφτὰ καὶ ’στὴν ἀκρίβειά του κ’ ἐνιά».
Τὸ θῦμα ἐκαλεῖτο Γρηγόριος Βέτουλας, καὶ ὁ κακοῦργος ἔπλασε διὰ τοῦ ὀνόματος ὑβριστικὸν λογοπαίγνιον. Βετούλιον, ὡς γνωστὸν, λέγεται τὸ διετὲς αἰγίδιον!
Ἡ τοιούτῳ τρόπῳ λοιπὸν ὑβρισθεῖσα Ληγοροῦ ἔφυγεν ἐκ τοῦ ἄνω χωρίου ἔμπλεως ὀργῆς καὶ θλίψεως. Ἐπιστρέψασα δὲ εἰς τὴν οἰκίαν ἐκάθησε πρὸ τῆς εἰσόδου, ἔλυσε τοὺς πλοκάμους καὶ ἔστησε τὸ μοιρολόγιον. Ὁ γυναικάδελφος δὲ αὐτῆς, ἐκπλαγεὶς ὑπὸ τοῦ θρήνου, ἐξῆλθε καὶ ἠρώτησε νὰ μάθῃ τὴν αἰτίαν· ἡ δὲ Ληγουροῦ διηγήθη τὴν ὕβριν, ἣν ὑπέστη παρὰ τοῦ φονέως καὶ παρετήρησε πικρῶς, ὅτι ὁ Βέτουλας δὲν ἔχει μήτε ’δικοὺς, μήτε γενειακοὺς, ὅπως ἐκδικήσωσιν αὐτὸν καὶ τὴν χήραν του. Ὁ δυστυχὴς ἄνθρωπος τούτου ἕνεκα ἐγένετο ἔξαλλος ὑπὸ τῆς ὀργῆς, κατελήφθη ὑπὸ θηριώδους μανίας. Ὁ φόνος συγχωρεῖται, ἀλλ’ ἡ τοιαύτη ὕβρις κατὰ τῆς χήρας μάλιστα τοῦ θύματος, δὲν ἀξιοῦται συγχωρήσεως. «Νύφη, εἶπε, δός μου τὸ σαλμὰ καὶ βάλε μου ’στὸ ταγάρι ψωμί. Πηγαίνω νὰ φυλάξω τὰ γελάδια τὴν νύχτα· καὶ ἂν δὲν ἔλθω ἕως αὔριον τὸ μεσημέρι βάλετε σιτάρι νὰ βράσετε καὶ φάγετε τὰ κόλλυβά μου». Καὶ ἀμέσως ἀνεχώρησε, ἀμετάθετον ἔχων ἀπόφασιν νὰ φονεύσῃ τὸν ὑβριστὴν καὶ φονέα. Κατὰ τὸ μοιρολόγιον, διῆλθε «κόκκινους κρημνοὺς», ὅπου συνήντησε τὸν Σατανᾶν ἐν ὁμοιόματι κριοῦ. Θερμῶς παρεκάλεσεν αὐτὸν νὰ τῷ γίνῃ βοηθὸς, τὸν ἠκολούθησε μετὰ πεποιθήσεως καὶ ἔφθασε μέχρι τῆς μάνδρας τοῦ πύργου τοῦ φονέως. Ἀνέβη μετὰ τοῦ διαβόλου τὸ τεῖχος, ἐπήδησεν εἰς τὴν αὐλὴν, εὗρε τὴν θύραν ἀνοικτὴν καὶ ἀνῆλθε δύο πατώματα ἀπαρατήρητος. Ἐκεῖ εἶδε τὸν φονέα καθήμενον ἐπὶ τοῦ παραθύρου καὶ ἔχοντα ἐν ταῖς ἀγκάλαις τὸν μικρὸν αὑτοῦ υἱόν. Πυροβολήσας δὲ ἐφόνευσεν ἀμφοτέρους, καὶ ἔπειτα ἐξῆλθε τοῦ πύργου ἀθέατος καὶ ἀνενόχλητος, ἐπέστρεψε δὲ εἰς τὸν οἶκον του ἐκδικητὴς τοῦ ἀδελφοῦ καὶ τιμωρὸς τῆς ὕβρεως. Τὸ ἡρωϊκὸν δὲ κατόρθωμα αὐτοῦ διεβοήθη πανταχοῦ καὶ ἀπηθανατίσθη ὑπὸ τῆς μούσης τῶν μοιρολογίων.
