κρὸν συντεταγμένην τάξιν γυναικῶν ἐργατικὴν, ἀποχειροβίωτον· πολλαπλασιάζουσι τοὺς ἐργαζομένους βραχίονας, καθιστῶσι ἀρτιωτέραν τὴν ὀλιγόχειρα ἡμῶν βιομηχανίαν, εἰσφέρουσιν εἰς τὰς χειροτεχνίας τὴν γυναικείαν ἐκείνην δεξιότητα, δι’ ἣν εἰσὶν ἀνίκανοι οἱ χονδροὶ ἀνδρικοὶ δάκτυλοι.
Καὶ μόνα ταῦτα; ἡ ἐργασία ἥτις εἶνε γυμναστικὴ τοῦ σώματος ἅμα καὶ τῆς ψυχῆς, καὶ τοὺς χαρακτῆράς των κρατύνει καὶ τὴν θέλησίν των καθιστᾷ ἰσχυρὰν, καὶ ἀντὶ τῆς ὠχρότητος τῶν χλωρωτικῶν ἐξ ἀδρανοῦς σκιατραφήσεως προσώπων, διαχέει ἐπὶ τῶν παρειῶν αὐτῶν τὸ ροδόχρουν τῆς ὑγείας αἱ γυναῖκες κατερχόμεναι εἰς ἐνεργὸν ζωὴν, κατανοοῦσι κάλλιον αὐτὴν, ἐκ πόσων δὲ πλανῶν προφυλάσσονται! Ἀποκτῶσι τὸ ἠθικὸν θάρρος τοῦ βίου ἐκ τῆς συναισθήσεως ὅτι δύνανται καὶ αὗται νὰ ὦσιν ἄτομα ἐν ἀνάγκῃ, ὅτι δὲν εἶνε ἀπαραίτητον νὰ στηρίζωνται ἐπὶ τοῦ βραχίονος τοῦ ἀνδρὸς ὅπως βαδίσωσιν.
Ἂν δέ ποτε καταιγὶς ἐπισκήψῃ ἐπὶ τὴν οἰκογενειακὴν φωλεὰν — καὶ πόσον συχνὰ ἐπισκήπτει ἡ τρομερὰ αὕτη καταιγίς! — καὶ πλήξῃ τὴν μητέρα καὶ καταρρίψῃ ἀδρανῆ καὶ ἐκσφενδονίσῃ εἰς τὸ χεῖλος τοῦ κρημνοῦ τὰ νεόσσια ἰλιγγιῶντα ἐπὶ τῷ μεγέθει τῆς συμφορᾶς, ἐγγὺς δ’ ἐκεῖ ἀκούεται ὁ φοβερὸς τριγμὸς ἀπαισίων πτερύγων, καὶ τὰ χνοάζοντα εἰσέτι πτερά των ὀρθοῦνται ἐκ φρίκης πρὸ τοῦ κινδύνου, ὤ! τότε ἀντὶ ἄνανδρα ἐξ ἀπελπισίας θεωροῦντα ἑαυτὰ ἀνίκανα πρὸς ἄμυναν, νὰ παραδοθῶσιν εἰς τὸν καταφθάνοντα ἅρπαγα, θὰ ἐνθυμηθῶσι τί ἔπραξαν, τί πράττουσιν ἄλλα νεόσσια, θὰ ἐννοήσουν ὅτι ἔχουν τὴν πρὸς σωτηρίαν ἱκανότητα προσπεφυκυῖαν ἑκατέρωθεν τοῦ σώματος αὐτῶν, ὅτι εἶνε δυσχερέστατον μὲν καὶ ἐπίμοχθον καὶ ἀγωνιῶδες — ἀλλὰ δυνατὸν, ν’ ἀνοίξουν, νὰ κινήσουν τὰς πτέρυγάς των ἂν θέλουν νὰ σώσουν τὸ σῶμά των.
Αἱ πτέρυγες αὗται θὰ εἶνε αἱ χεῖρες τῶν πτωχῶν κορῶν.
