πάλιν διὰ στίχων, καὶ ἐν μέσῳ τῶν φαιδρῶν μορφῶν τριγύρω σύροντες ὁλόκληρον τὸ ἐλαφρὸν φορτίον των, φέρουσι τὸ βῆμα πέραν, πρὸς χωρίον ἄλλο, ἐν πεζοπορίᾳ σιγηλῇ…
Τὸ βραχιόλι σου κυτάζω
Καὶ μοῦ ἔρχεται σὰν τρέλλα,
Φθάνει πιὰ νὰ σὲ χαρῶ·
Σκέπασέ το Μαργαρὼ
Μὲ τὴν ἄσπρη σου δαντέλλα.
Τὴν ἐλήτσα σου ποῦ εἶνε
Μαύρη σἂν τὸ ἀστρακάνι
Σκέπασέ τηνε κι’ αὐτή,
Γιατ’ ἔχει κἄτι τι
Ποῦ πολὺ κακὸ μοῦ κάνει.
Τὸ λακκάκι τοῦ λαιμοῦ σου
Ψυχικὸ θὲ νὰ μοῦ γίνῃ
Ἂν τὸ κρύψῃς Μαργαρώ·
Νὰ τὸ βλέπω δὲν ’μπορῶ
Σἂν διαμάντι φῶς νὰ χύνῃ.
Καὶ ἡ ῥάφτρα σου ἡ σκύλα
Τά ’βαλε κι’ αὐτὴ μὲ μένα
Γιατὶ ὅλα τὰ καρρέ
Ποῦ φορεῖς ’ς τὰ σουαρὲ
Τά ’χει μπόλικα κομμένα.
Τὸ ὁμολογῶ, σὰν βλέπω
Τυὺς ἀφράτους σου τοὺς ὤμους,
Πῶς μεθῶ χωρὶς κρασὶ
Καὶ ξεχνῶ τὸν Μοϋσῆ
Καὶ τοὺς δέκα του τοὺς νόμους.
Μὰ κι’ ἂν ὅλα σου τὰ κρύψῃς,
Μάγισσα, τὰ θέλγητρά σου·
Μιὰ σου λέξι μοναχὴ
Μοῦ πληγόνει τὴ ψυχή,
Μὲ σκοτόνει μιὰ ματιά σου.
