Σπυρ. Π. ΛάμπροςΠολλακισ κινοῦσι τὴν φαιδρότητα ἡμῶν παρεξηγήσεις, εἰς ἃς ὑποπίπτουσι κακοὶ μεταφρασταὶ παρερμηνεύοντες τὴν ἔννοιαν τοῦ πρωτοτύπου καὶ ὑπεισάγοντες νόημα οὐ μόνον οὐδαμῶς ἐν ἐκείνῳ ὑπάρχον, ἀλλὰ καὶ καθ’ ἑαυτὸ μὴ εὐοδούμενον. Ὡς γνωστὸν ὁ μέγας Böckh ἀπεφάνθη, ὅτι, ἐν γένει πᾶσα μετάφρασις, καὶ αὐτὴ ἡ ἀρίστη, ὁμοιάζει πρὸς τὸ ἀντίστροφον τάπητος, ὅπου ὑπάρχουσι τὰ αὐτὰ μὲν νήματα καὶ χρώματα, ἅτινα ἀποτελοῦσι τὸ ὡραῖον διάγραμμα τοῦ ταπητουργήματος, ἀλλ’ ἐν συγχύσει καὶ φύρδην μίγδην, οὐδεμίαν ἀπαρτίζοντα εἰκόνα. Ἀλλ’ ἡ παρομοίωσις αὕτη οὐδαμῶς ἰσχύει τοῦ λόγου ὄντος περὶ τῶν οἰκτρῶν ἐκείνων παραμορφώσεων, αἵτινες ὅλως διαστρέφουσι τὸν νοῦν τοῦ ἀρχετύπου. Ἡ Φαγέττα, ἵνα περιορισθῶ εἰς ἓν μόνον παράδειγμα, οὐδὲν ἔχει βεβαίως στοιχεῖον τοῦ Lafayette, ὅσον καὶ ἄν τον ἀναποδογυρίσωμεν. Ἐνθυμοῦμαι δὲ ὅτι ἀνέγνων ποτὲ ἐν τῇ μεταφράσει γαλλικῆς μυθιστορίας περιγραφὴν καθ’ ἣν ἡ θάλασσα ἐγαργαλίζετο. Προφανὲς, ὅτι ὁ μεταφραστὴς εὗρεν ἐν τῷ πρὸ ὀφθαλμῶν του κειμένῳ τὴν φράσιν le mer chatoyait, ἤτοι ἡ θάλασσα ἐρρυτιδοῦτο ἑτεροχροοῦσα, ἀλλ’ ἀγνοῶν τὸ νόημα προσέτρεξεν εἰς τὸ λεξικὸν καὶ ἀνεζήτησε τὴν σημασίαν τοῦ ῥήματος chatouiller, ὅπερ δὲν ἠδύνατο παρὰ νὰ γαργαλίσῃ τὴν δύστηνον θάλασσαν. Ἐκ τοιούτων δὲ βεβαίως μεταφραστικῶν τερατουρ-
