— Δὲν μοῦ λέγεις, τὸν ἠρώτησα, ἅμα ἐπλησίασε, ποῖος εἶνε τοῦ λόγου του;
— Οὔφ, ἀδελφέ! ἐψιθύρισε μετὰ προφανοῦς ἀηδίας, φυσῶν διὰ τῶν χειλέων καὶ σείων βιαίως τὰ δάκτυλα τῆς δεξιᾶς του, ὡσεὶ προσεπάθει νὰ ἀποπτύσῃ τὸν δοθέντα διπλοῦν ἀσπασμὸν καὶ ν’ ἀποτινάξῃ τὸν ῥύπον τῆς χειραψίας ἐκείνης.
Ἠπόρησα καὶ ἐπανέλαβα τὴν ἐρώτησιν μου. Μοῦ εἶπε τὸ ὄνομα. Δὲν ἐγνώριζα τὸν ἄνθρωπον, ἀλλὰ μοῦ ἦτο γνωστὸν τὸ ὄνομά του καὶ τὸ ἐνθυμήθην ἀμέσως, διότι εἶχεν ἀντηχήσει πρό τινων ἐτῶν καθ’ ὅλην τὴν Ἑλλάδα, ὅτε ἐδικάζετο ἐπὶ πλαστογραφίᾳ! Ἦτο δημόσιος ὑπάλληλος, κατεδικάσθη δὲ εἰς πολυετῆ δεσμά. Ἡ ποινή του ἔληξεν καὶ ἐπέστρεφεν ἐκ τῆς ἀναγκαστικῆς εἰς τὸ φρούριον Παλαμηδίου διαμονῆς του. Καὶ ἰδοὺ πῶς τὸν ὑπεδέχοντο οἱ ἀνεκτικοὶ συμπολῖταί του, καὶ σὺν τοῖς ἄλλοις ὁ ἀκέραιος ἀνώνυμός μου. Διότι εἶναι βαθεῖαι αἱ ρίζαι τοῦ δὲν πειράζει εἰς τὴν κοινωνίαν μας.
— Τί ἀπέγεινεν ὁ πλαστογράφος; ἠρώτησα.
— Ἀγνοῶ. Κατὰ πᾶσαν πιθανότητα θὰ κατέχῃ καὶ πάλιν θέσιν καλὴν ἐν τῇ δημοσία ὑπηρεσίᾳ. Τὸ παρελθόν του δὲν εἶναι σύστασις δι’ αὐτὸν, ἀλλὰ δὲν πειράζει! Ἐὰν τὸν ὑποστηρίζη ὁ βουλευτὴς τῆς ἐπαρχίας του, πῶς ὁ ὑπουργὸς νὰ τῷ ἀρνηθῇ τὸν διορισμόν του; Ἐπὶ τίνι λόγῳ; Διότι κατεδικάσθη ἐπὶ πλαστογραφίᾳ; Ἀλλὰ παρῆλθον τόσα ἔτη ἔκτοτε. Δὲν πειράζει! Ἐὰν ὁ ὑπουργὸς αὐτὸς δὲν λέγῃ τὸ δὲν πειράζει, τὸ ἐπαναλαμβάνουν κατὰ κόρον οἱ περὶ αὐτόν. Δὲν πειράζει, ἀδελφέ. Δὲν πειράζει!
Ἀναμφιβόλως ἐξηκολούθησε λέγων μετά τινα σιωπὴν, ἡ κοινωνία ἀναγνωρίζει καὶ τιμᾷ τὸν χρηστὸν, διακρίνει δὲ κάλλιστα τὸν ἄξιον ἀπὸ τοῦ μὴ ἀξίου ὑπολήψεως. Ἀλλὰ τοῦτο δὲν ἀρκεῖ. Πρέπει ἡ διάκρισις αὕτη νὰ μὴ ἐκφράζηται ταπεινῇ τῇ φωνῇ καὶ ἐν παραβύστῳ, ἀλλὰ ν’ ἀντηχῇ θαρραλέως ἐντὸς τῆς κοινωνίας ἐπικυρουμένη ἀναφανδὸν καὶ ὑπὸ τοῦ νόμου καὶ ὑπὸ τῆς κοινῆς γνώμης, πρὸ πάντων τῆς κοινῆς γνώμης. Πρέπει ἡ κακοήθεια ὅπου καὶ ἂν ὑπάρχῃ νὰ στηλιτεύηται ὑπὸ τῆς κοινῆς γνώμης καὶ νὰ τιμωρῆται ὑπὸ τοῦ νόμου. Πρέπει νὰ ἐκλείψῃ τὸ δὲν πειράζει! Ὅταν αἱ ἀπαίσιοι αὗται λέξεις παύσωσι νὰ ἀντηχῶσιν αἰωνίως εἰς τὰ ἑλληνικά ὦτα, ὅταν
