σύζυγον, ὃν ἠγάπα δι’ ἔλλειψιν τῆς ἀναγκαίας περιθάλψεως, δι’ ἔλλειψιν ὀλίγων κερματίων! Τὸν γέλωτα τῆς χαρᾶς τῶν μικρῶν παιδίων διὰ τὰς προσφερομένας θωπείας καὶ τὰ ζακχαρωτὰ, καὶ τὰ δάκρυα τὰ ἀναβλύζοντα ἐκ τῆς καρδίας μου εἰς τοὺς ὀφθαλμούς!
Ὅτε ἐξήλθομεν τῆς σκοτεινῆς καὶ πενιχρᾶς κατοικίας ἤμην φαιδροτάτη, ἔκτακτος ζωηρότης κατεῖχε τὸ πνεῦμά μου καὶ ἐνεψύχου τὴν μορφήν μου.
— Μήπως εἶναι ἐδῶ τὸ θερμοκήπιον, ἰατρέ; εἶπον εἰς τὸν Κον Θεσίμωνα γελῶσα καὶ ὑπαινιττομένη τοὺς χθεσινοὺς λόγους του. Ἔχετε δίκαιον, προσέθηκα μετ’ ὀλίγον ἐν συγκινήσει. Ἐδῶ εἷναι ἡ σκηνὴ τῆς δράσεως, τὴν ὁποίαν μοὶ ὥρισεν ὁ Θεὸς καὶ ὄχι ἐν ταῖς αἰθούσαις. Ἐδῶ δὲν πειράζει ἂν ἦναί τις ἄσχημος.
— Τοὐναντίον, ἐδῶ δὲν δύναται ποτὲ νὰ ἦναί τις ἄσχημος, ἀπήντησεν ἐκεῖνος στρέφων πρὸς ἐμὲ τὸ πλῆρες εὐφυΐας καὶ ἀγαθότητος βλέμμα του.
Θεέ μου! πόσῳ εὐτυχὴς εἶμαι σήμερον!
- Ἐν Χαλκίδι, Ἰούλιος 1888.
Στενάζει γιὰ τὸν ἔρωτα πονεῖ κάθε ψυχὴ
Καὶ δὲν ὑπῆρξε εὐτυχὴς μ’ αὐτὸν ποτὲ καμμιά.
Κι’ ἂν τὴν ἀφίνῃ, θλίβεται, μαραίνεται ἡ πτωχή·
Πάντα πικρὸ παράπονο τῆς τρώγει τὴν καρδιά.
Γιατὶ λοιπὸν αἰώνια νὰ θλίβεσαι, θνητέ,
Ἀφοῦ νὰ ζήσῃς εὐτυχὴς δὲν ξεύρεις, δὲν μπορεῖς,
Μαζῆ μ’ ἐμένα, οὔτε κᾄν χωρὶς ἐμὲ ποτὲ
Γλυκειὰ ζωὴ καὶ ὤμορφη στὸν κόσμο νὰ χαρῇς;
Ἐν Ἄργει
Δ. Κ. Βαρδουνιωτησ
