Εἶπα ῥοσφέτια κι’ ἄθελα ὁ νοῦς μου μὲ καλεῖ
Εἰς τοῦ κοινοβουλίου μας τὰς θυελλώδεις σφαίρας…
Ἀλλ’ ἂν τὸ κοινοβούλιον ἦτο κυνῶν Βουλή,
Ἴσως ἐκεῖ θὰ ’βλέπαμε σκηνὰς ἀνθρωποτέρας!
Ἐν τούτοις τὴν πολιτικὴν ἀφίνω κατὰ μέρος,
Καὶ πάλιν ἐπανέρχομαι στὸ Σκύλο μου ἐγκαίρως!
Ὅπου πηγαίνω καὶ σταθῶ μαζύ μου θὰ ’βρεθῇ,
Καὶ πάντοτε στὰ μάτια μου τὰ μάτια του καρφώνει·
Μαζύ μου στὸ κρεββάτι μου κι’ αὐτὸς θὰ κοιμηθῇ,
Καὶ λές, πῶς ὕπνος καὶ ζωὴ παντοῦ μᾶς ἀδελφώνει!
Στὴν πόλι καὶ στὴν ἐξοχή, στὴ χώρα μας στὰ ξένα,
Ἐγὼ δὲν ζῶ χωρὶς αὐτόν, κι’ αὐτὸς χωρὶς ἐμένα.
Ὁ σκύλος μου οὐδέποτε ὑπῆρξε κυνηγός,
Καὶ τὸ μαντύλι μιὰ φορὰ δὲν ἔτρεξε νὰ πάρῃ,
Ποτὲ δὲν τὸν συνήντησε στὸ βίο του λαγὼς,
Καὶ στὴν κουζίνα πάντοτε ἀνηλεῶς φερμάρει·
Ἀλλ’ ἔχει κυνηγητικὸ καὶ τρέξιμο καὶ μάτι,
Κι’ αὐτὸ πικρὰ τ’ ὁμολογοῦν τῆς γειτονιᾶς οἱ γάτοι.
Ὁ σκύλος μου, σᾶς βεβαιῶ, ἔχει παιδιοῦ καρδιά,
Ἀλλὰ καὶ μιὰ συνήθεια, ποῦ τὸν διασκεδάζει,
Νὰ σοῦ γαυγίζη ἔξαφνα τὰ ξένοιαστα παιδιά…
Μὰ δὲν τὰ ’πείραξε ποτὲ καὶ μόνο τὰ τρομάζει!
Αἴ μιὰ κακὴ συνήθεια, μὰ καὶ πολὺ ἀθώα,
Θαρρῶ, πῶς ἐπιτρέπεται νὰ ἔχουν καὶ τὰ ζῶα!
